BANNERTOWN

Het stadje waar jullie wonen heet Bannertown. Sommigen wonen hier al langer, anderen maken sinds kort deel uit van de samenleving. Het is thuis. Het is veilig. Het is alle dagen fijn in Bannertown.

Bannertown is gelegen in één van de meest oostelijke puntjes van Troy, dicht tegen het land Une aan. Ver van de hoofdstad en ver van de dieper gelegen gedeeltes van het land. Maar Bannertown maakt wel deel uit van de zuidkust, het kloppende handelshart van Troy. Daar waar karavanen achter elkaar aanrijden over de brede wegen, op weg naar de kust, het binnenland en de noordelijke en westelijke buurlanden. De zuidkust, ook wel de geldstrook genoemd, telt talloze dorpen en kleine steden geweid aan de handel, talloze havens en marktplaatsen waar handel van wagen of schip wisselt en... Talloze kansen voor de beginnende ondernemer.

Une, een land vier dagen reizen vanaf Bannertown, is een geïsoleerd land. Een land met zulke dichte bossen dat wegen vaak moeilijk te vinden zijn. Maar over de smalle wegen die her en der toch door tussen de bomen te ongescheiden zijn trekken tegenwoordig vele karren naar Troy om daar metalen van hoge kwaliteit af te leveren. Veel van deze metalen worden in eerste instantie afgeleverd aan Hochweerd, de grote stad in het zuiden. Maar toch trekt er een groot aantal wagens langs deze stad om zo in Bannertown aan te komen. En in Bannertown geniet men momenteel volledig van de welvaart die die goederen de inwoners brengen. Steeds meer zoons van boeren kopen een kar of twee en investeren in hun eerste lading van kwaliteit metalen om zo de weg op te kunnen gaan. Het geld lonkt... Maar ook het gevaar van een eenzame tocht naar het westen.

-----

Het is avond. Net als andere avonden brengen jullie deze avond door in een kroeg genaamd "De Vergulde Kruik". Jullie hebben een tafeltje bemachtigd bij het raam en kijken uit over het Marktplein, het centrale plein van Bannertown. Het is nog niet zo laat en er zit nog maar weinig drank in de man... Of melk.  Het is gezellig en het gesprek is goed. Het woord is aan...
This message was last edited by the GM at 20:39, Tue 05 May 2015.

Als het gesprek heel even is stil gevallen, kijkt Muis op. En vraagt of iemand nog wat te drinken wil. Ongeacht het antwoord, springt muis behendig van zijn stoel en begeeft zich richting de bar om de bestelling te plaatsen. Ondertussen houdt Muis zijn oren open of er nog iets interessants gezegd wordt om zich heen. Iets wat misschien wel wat oplevert. (ooc iedereen mag van mij zijn bestelling plaatsen. Muis neemt gewoon een biertje)

".....Dagen lang zwierf ik dus door bergen en dalen. Maar nergens een spoor van die beer. En ik mocht pas terug komen als ik Grey Claw had verslagen en bewijs had. Dan pas zou ik tot krijger benoemd worden.Eindelijk op een dag vond ik verse sporen. Grote klauw sporen on en paar bomen. Sporen in de sneeuw. Dus ik ben die sporen gaan volgen. En jawel daar stond een reusachtige bruine beer met een grijze poot. "GREY CLAW!". De beer draaide zich om en kwam al brullend op mij af rennen. En ik naar hem. Toen hij binnen bereik was sprong ik op zijn rug en begon zijn keel dicht te knijpen. Maar hij werd woest. En deed er alles aan om van mij af te komen. We ging heen en weer. Hij begon zelfs te bokken als een paard. Maar ik bleef vasthouden. En na een lange tijd gaf hij het op en viel op de grond. Ik pakte mijn mes en maakte er een eind aan. Sneed zijn grijze poot af. En sneed stukken vlees af voor onderweg.
In het dorp aangekomen werd ik warm onthaald. En ik stak de beren klauw in de lucht. Iedereen juigden. En en ik werd tot krijger benoemd." en bij die laatste woorden, smakte hij de grijze klauw op tafel. En nam een grote slok uit zijn pul. Dan zet hij deze weer op tafel. "Muis? Neem er voor mij nog een pul bier mee." En steekt zijn duim omhoog.
This message was last edited by the player at 05:17, Wed 06 May 2015.

"Hoe vaak moeten we dit verhaal nog aanhoren Wrozz?"

Op de hoek van de tafel zit Hjaldihr, de bijna monsterlijke dagonborn. Ahoewel de meeste dragonborn als exotische creaturen worden gezien in de wereld, heeft dit nooit zo mogen zijn voor Hjaldihr. Naast dat hij net wat groter en forser is, en daardoor trager en lomper, dan zijn soortgenoten, is hij ook geboren als albino. Zijn schubben hadden de verschillende schakeringen van licht en donker brons moeten hebben, maar hij is geheel wit. Niet zomaar wit, maar vaal wit, met af en toe een hint van wat zijn eigenlijke kleur had moeten zijn.

Op een of andere manier geneest zijn huid ook niet als normaal. Over zijn hele lichaam zijn de tekenen van zijn vorig bestaan als soldaat nog te zien. Littekens, scheuren en gaten zijn nog steeds zichtbaar. Zelfs de helende magieën van de priesters kunnen hem niet helpen. Hoewel zijn wonden genezen laten ze altijd een teken achter.

Hij hoorde de gesprekken wel, achter zijn rug om, in zijn ouderlijke clan. 'Een vloek van Tiamat zelf!', 'monsterlijk', zo zeiden er veel. Hjaldihr heeft zich hier echter nooit veel van aangetrokken. Hij had, gelukkig, zowel letterlijk als figuurlijk een dikke huid.

Op dit moment woont hij al enkele jaren in Bannertown. Hij heeft daar een klein, houten hutje met daarnaast een klein stenen kapelletje. Met zijn eigen handen gebouwd. Hier staat hij dorpelingen te woord als priester van Bahamut. Alhoewel Bahamut hier niet echt wordt vereerd, komen de dorpelingen naar Hjaldihr toe voor advies en sturing. Hjaldihr is met zijn rustige, bijna norse houding, heel recht door zee en zal altijd precies zeggen wat hij denkt, en hoewel men dit niet altijd wil horen, is het altijd precies wat men moet horen.

Als priester staat altijd klaar om mensen te helpen, niet alleen met advies, maar ook met zwaar lichaamlijk werk. Als hij niet in zijn kapel te vinden is, is hij wel ergens in de stad aan het helpen op het land, bouwerkzaamheden of laden en lossen van goederen.

Over zijn geschiedenis weten jullie niet veel. Hjaldihr is al oud en lijkt veel meegemaakt te hebben (te zien aan zijn vele littekens). Jullie weten dat hij lang als soldaat in een leger heeft gevochten, en dat er ooit iets is gebeurd waardoor hij het leger heeft verlaten. De jaren daarna... Daar praat Hjaldihr nooit over. Meestal zegt hij dat hij in die periode heeft gezocht naar iets en dat hij het nu hier in Bannertown heeft gevonden. Alhoewel hij altijd een zekere rust en kalmte uitstraald, heb je het idee dat hij, door de manier waarop hij vaak stil uit het raam staart, nog altijd op zoek is.

"Ik heb nog Muis, bedankt.", zegt Hjaldihr terwijl hij een slok van zijn kroes bier neemt. Hij staart weer naar buiten. "Daar gaat Johan, de zoon van boer Bertus. Hij gaat zijn geluk beproeven in de handel van metal. Ouwe Bertus had gehoopt dat Johan het land van hem zou overnemen en boer zou blijven, net als zijn vader."
This message was last edited by the player at 15:02, Wed 06 May 2015.

De half-orc aan de tafel gebaart Muis nog een pint voor hem te halen, ondanks dat er nog zeker twee half volle mokken voor hem staan. Half mompelend gooit hij er achteraan: "Niet te warm, ik moet nog rijden".

De jonge houthakker is hier opgegroeid, maar is vooral bekend in deze streek om zijn heldhaftige daad tijdens de brand in het dorp van net een jaar geleden. Met gevaar voor eigen leven rende hij met hoofd naar voren een schuur in om daar de ingesloten boeren en koeien te redden. Er waren naast wat lichtgewonden met brandwonden geen doden gevallen.

Hierdoor kreeg de houthakker een onderscheiding en niet veel later een spottende bijnaam. Vanwege zijn gedeelde komaf zijn er nog steeds dorpelingen in Bannertown die hem het liefst nog verder weg zien verhuizen.
Ondanks dat zijn naam Alder Baran is, noemen mensen deze kolos 'de Stier'.
Dezelfde dorpelingen die hem de bijnaam gaven, speculeren dat zijn liefde voor het bovine ras verder gaat dan fascinatie.

Hij heeft duidelijk iets teveel gedronken, maar mede door de koeienvellen die draagt, krijgt hij regelmatig meer te drinken aangeboden dan goed voor hem is. Hij zit rustig aan tafel, zijn lichte baardgroei nat van gerstenvocht.

Aandachtig luistert hij naar Wrozz, ook al zou hij zweren dat hij dit verhaal eerder heeft gehoord. Toch knikt hij aandachtig en neemt van meerdere mokken meerdere slokken.
"Hjaldihr, Het hout van zijn kar heb ik nog gekapt, dat was nogguhs een stevig exemplaar" en wijst naar Johan met een mok in zijn hand. De zin komt er wat ongemakkelijk uit, want enkele woorden beginnen samen te kleven aan zijn natte tong.

"Kom op Hjaldhir. Er gaat niks boven een goed jagers verhaal bij een goeie pul  bier. Toch luitjes?" Dan kijkt Wrozz de tafel rond naar de rest.

Wrozz is een nog jonge Dragonborn, met een witte huid. Zijn luide stem komt vrijwel overal bovenuit. Hij deelt graag zijn wildernis verhalen aan iedereen die het wil horen. En ook die het niet willen horen.

Doordat hij vaak op reis was, bleef hij nooit te lang op een plek. Maar Bannertown heeft zijn hart wel gestolen. Iedereen is vriendelijk, oordeeld niet, komen zelfs af en toen om hulp vragen wanneer er fysieke hulp nodig is.

Wat zijn verleden betreft. Daar valt weinig over te zeggen. Toen hij uit zijn ei kwam. Was het al snel duidelijk dat het een wildebras was. En hij werkte zich regelmatig in de nesten bij de stam ouderen. Om zijn temperament een beetje in toom te kunnen houden werd hij al vrij snel in training gezet bij de oudtse krijger van het dorp. Na dat hij zijn krijgers titel kreeg. Werdt hij vaak opgeroepen wanneer er een onenigheid was met een andere stam. Maar dit ging vervelen, en hij besloot zijn dorp achter te laten, en te gaan reizen.

"Zeg heb ik jullie wel eens verteld dat ik een hele roedel wolven met mijn blote handen gestopt heb van een aanval op de koeien van boer Bertus?"
This message was last edited by the player at 11:30, Wed 06 May 2015.

Hjaldihr draait zijn hoofd langzaam naar Wrozz. Hoewel de beide dragonborn wit zijn, zouden de verschillen niet groter kunnen zijn. De een jong en gaaf, met helder witte, glinsterende schubben en de ander oud en gehavend, met doffe, vaal witte schubben.

"Zoals Bertus het me ooit vertelde, waren het twee wolven. Waarvan één al door Bertus' ouwe stier op de horens was gespietst."

Ondanks de woorden is het duidelijk dat Hjaldihr, Wrozz graag mag. Hij heeft ooit eens gezegd dat Wrozz hem doet denken aan zijn jongere zelf, onverschrokken en vol leven. In de tijd dat hij als oorlogs priester ten strijde trok met zijn kamaraden.

Hij voelt met zijn hand even aan het amulet van Bahamut dat om zijn nek onder zijn witte tabbaard hangt.
This message was last edited by the player at 16:47, Wed 06 May 2015.

De jonge exotisch uitziende mensenvrouw lacht in haar pul als de Hjaldir het verhaal van de opschepperige Wrozz weer eens onderuit haalt. Ze kent zijn verhalen al en weet dat ze die met een korreltje zout (en een pul bier) moet nemen.

Het is duidelijk dat Vrouwe Valeria d'Estrela ervan geniet om zo in een simpele kroeg, in een simpel dorp, met haar kameraden aan tafel te zitten en naar alle verhalen te luisteren die rondgaan. Weg van de politiek en de pretenties van haar familie en de andere nobelen. Haar ouders vinden het maar niets dat ze zoveel tijd besteed in Bannertown, hebben liever dat ze een 'geschikte partner' vind en haar familie nóg aanzienlijker maakt.

Maar 'Val' (zoals jullie haar kennen) geeft daar niet zoveel om, en het feit dat ze een ridderlijke titel draagt geeft haar de vrijheid om haar plicht te vervullen voor het volk van de lagere klassen. Haar plicht om te zorgen en op te komen voor iedereen die zich onder haar vleugels (of die van haar familie) begeven. Waar haar vader zich vooral druk maakt over geld, handelscontracten, en het vergaren van meer invloed binnen het rijk, houdt Valeria zich vooral bezig met de zaken van het volk en probeert hun leven zo goed mogelijk te bevorderen. Zij heeft niet alleen de wederopbouw na de grote brand voor een groot deel gefinancierd, ze werkte zij aan zij mee met alle werklui.

Op deze manier manoeuvreert Valeria zich door twee totaal verschillende werelden. En hoewel ze geboren is als een nobel, voelt ze zich nergens zo thuis als hier aan tafel in de kroeg tussen haar vrienden.

"Johan wil gaan doen waar hij gelukkig van wordt. Ik ken zijn vader en ongeacht wat hij voor zijn zoon had gewild, zal de oude brompot tevreden zijn als Johan slaagt om zijn geluk te vinden."

Waarom de hooggeboren halfelf keer op keer besluit om zich naar de kroeg te begeven en jullie gezelschap opzoekt is een raadsel. En wat deze persoon naar Bannertown heeft gebracht weet niemand. Het contrast met de lachende, gemoedelijke omgang tussen de rest van het gezelschap had echter niet groter kunnen zijn. Stilzwijgend bladert de halfelf door een klein boekje, en krabbelt er af en toe iets in, lang zwartblauw haar uit het gezicht houdend. Voor Quen staat een leeg glas, weerspiegeld in de donkerblauwe ogen van deze persoon. Alhoewel het een gemoedelijke avond in de kroeg betreft, gaat de halfelf gekleed in een elegante zwartlederen bepantsering, over een donkerblauwe robe. Ondanks dat jullie Quen al een tijdje kennen, heeft de halfelf niets losgelaten over wat ongetwijfeld een roerig verleden moet zijn.

Ondanks een afzijdige houding, luistert Quen aandachtig, doch zwijgend en emotieloos, naar de verhalen van de anderen, wachtend op een conclusie die nooit volgt. Als het niet de manier was waarop Quen zich altijd gedraagt, zou je er ongemakkelijk van worden.

Wanneer Muis tijdens een pauze in het gesprek aanbiedt een drankje te halen, kijkt Quen kort op, maar richt al zich snel weer op het boekje.

Johan ziet dat jullie naar hem kijken en zwaait even naar jullie. Dan loopt hij door... om drie stappen later wederom stil te staan. Jullie kijken hem op de rug. Gezien zijn houding, enigszins rigide en een hoofd dat licht naar links knikt alsof hij naar iets luistert, lijkt hij plots in gedachten verzonken te zijn. Dan keert hij zich resoluut om en loopt naar de ingang van de kroeg.

De deur zwaait open en met grote stappen komt Johan op jullie tafel af. Eén voor één kijkt hij jullie aan. Bij Quen blijft zijn blik iets langer hangen en fronst hij wat. Val ontlokt bij hem een grote glimlach. De rest van de groep geeft hij een mentale box. Dan spreekt hij:

"Luister. Ik weet dat dit niet jullie pakkie an is, maar zoals jullie waarschijnlijk al gehoord hebben ga ik mijn kansen wagen op de lange weg naar het westen. Ik heb wat onderzoek gedaan en ben erachter gekomen dat ik mij op mij eerste reis het niet kan veroorloven bewaking te betalen... Tenminste. Niet als zij een voorschot willen. Ik ken jullie, jullie kennen mij en natuurlijk ook mijn vader Bertus. Mijn vader is niet tegen wat ik ga doen maar maakt zich ernstig ongerust..."

Hij kijkt wat zenuwachtig wanneer hij jullie vraagt:

"Zouden... Zouden jullie mij op mijn eerste tocht kunnen begeleiden? Ik zal betalen maar dat kan dus nog even duren. Er gebeurd vast niets onderweg dus het wordt vast gewoon erg gezellig. Wat zeggen jullie er van?"

De smekende ogen en de bijna nederige houding zou menig emotioneel mens diep in het hart raken.

Val kijkt de jongeman aan en glimlacht vriendelijk naar hem.
"Ik kan je wel vergezellen op je reis. Over geld hoef je je niet druk te maken, althans..." Ze kijkt naar haar tafelgenoten, "Niet wat mij betreft. Het zou goed zijn om weer eens de weg op te gaan."

Jullie weten dat Val maar al te graag de verplichtingen van haar edele familie ontloopt, maar nu hapt ze wel erg ijverig toe.

Wrozz kijkt naar Johan. Rekt zich uit en steekt zijn duim omhoog. "Tuurlijk kerel. Waarom niet. Lekker de natuur in. Wordt vast gezellig. Dan kan ik je vertellen hoe ik een keer gevochten heb met een grote Bugbear genaamd Fang. Man wat een figuur was dat".

Hjaldihr zet heel voorzichtig zijn kroes weer op tafel en staat langzaam op. "Ik kan niet... Ik zou niet... Bannertown heeft me no...", De dragonborn lijkt even in strijd en pakt het amulet om zijn nek beet. Dan lijkt hij zijn gedachten op een rijtje te hebben. "Ach, wat maakt het. Een korte reis kan geen kwaad".

Hij richt zich naar Johan. "Ik heb even nodig om wat spullen te pakken. Ook zal ik de kapel voor het gebruik van Bannertown open laten. Ik zal een van de jongeren betalen om af en toe de vloer te vegen en dergelijke".
This message was last edited by the player at 07:12, Thu 07 May 2015.

De half-orc grijnst gemoedelijk en knikt naar Johan, maar blijft om de een of andere reden zitten en buigt zijn hoofd naar beneden. Het vertrek van Hjaldir van de tafel is een reden om weer op te kijken. Meer als een reflex dan iets anders staat Alder op, terwijl er onder tafel rond een dozijn lege kroezen omvallen. Naast hem pakt hij een helm, gemaakt van een schedel met horens en veren, zet deze half op zijn hoofd en schopt de lege kroezen voor zijn voeten weg.
Strompelend loopt de redelijk grote half-orc de kroeg uit, deel van zijn koeienlederen kleding nat van bier.

"Gahaan we? .....Ohkee. Ik ga wel mee."

Het duurt slechts enkele stappen voordat Alder buiten door zijn benen zakt en op de grond beland. Er klinkt gegniffel, zowel binnen als buiten de kroeg.

Wrozz stapte achter Alder de kroeg uit. Buiten aangekomen ziet hij de half-orc op de grond liggen. Snel pakt hij hem op, slaat zijn arm om zijn eigen net en helpt hem omhoog. "Kom op makker, in de benen. Stap voor stap. Man je hebt je weer goed laten gaan."
This message had punctuation tweaked by the player at 13:10, Thu 07 May 2015.

Quen kijkt op, staart de jongeman korte tijd intens aan, knikt dan en spreekt melodieus:
"Natuurlijk zullen we je helpen. Schikt het om morgen bij het krieken van de dag te vertrekken? Ik vrees dat sommigen van ons nog zaken af te handelen hebben."
Dit is op afstand de langste zin die jullie de halfelf hardop hebben horen spreken.

Johan kijkt totaal verbaast naar de gevolgen die het stellen van zijn vraag heeft. Twijfelend kijkt hij van de ene persoon naar de andere:

"Ik... Ik had eigenlijk wel zin in een pintje. Natuurlijk vertrekken we niet vanavond. Ik heb nog wat dingen morgen ochtend te doen dus om een uur of 11 is goed. Gaat iedereen nu weg?"

Omdat Wrozz alleen nog maar een kinderachtig gegniffel krijgt uit Alder lijkt het hem misschien verstanding de half-orc zijn roes thuis uit te laten slapen. Tussentijds kan hij nog vele verhalen vertellen aan een luisterend oor.

Het duurt wel even. Muis lijkt de tijd te nemen, maar komt vervolgens terug met het bestelde aantal bier en met een grijns op zijn gezicht. Kijk eens! Helemaal gratis gekregen! Hij kijkt vervolgens vol verwachting naar de groep... Wil niemand weten hoe?
This message was last edited by the player at 21:17, Thu 07 May 2015.

Wrozz steekt zijn hoofd door een kier van de deur. "Ik breng Alder even naar huis. Anders gaat hij nooit thuis komen. Oh ik zie dat het bier er is. Ik kom zo weer terug. Wees niet bang ik heb genoeg verhalen." En hij draait zich weer naar Alder. "Zo heb ben ik een keer bij de elven koning geweest....." Langzaam ept zijn stem weg.
This message was last edited by the player at 11:10, Fri 08 May 2015.

Quen knikt in respons op de woorden van Johan, gaat weer zitten als Muis arriveert met de drankjes. Alhoewel de halfelf vaag begrijpt dat Muis graag zijn verhaal wil vertellen, is Quen na dit incident alleen nog fysiek aanwezig, aandacht gefocust op het kleine boekje.

Met een een enkele wenkbrauw opgetrokken kijkt Val naar Muis.
"Ja, Muis, ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe je deze drankjes 'gratis' gekregen hebt."

Muis kijkt met een grijns. Zet de biertjes op de tafel, stapt op zijn stoel en leunt voorover. Met een bedeesde stem zegt hij: Die ene daar achter mij, uit die groep, het schijnt dat hij Peter heet en ze hebben een rekening op zijn naam lopen. En geeft Val vervolgens een vriendschappelijke knipoog. Dus waar hadden jullie het over?

Val rolt zichtbaar met haar groene ogen en slaakt een diepe zucht. "Muis," begint ze enigszins teleurgesteld, "Pieter daar heeft hard gewerkt voor zijn geld en is verre van rijk. Om zijn verjaardag te vieren heeft hij zijn beste vrienden uitgenodigd om hier met hem te drinken. Vrienden, waar jij niet toebehoord, anders had je z'n naam wel geweten."
Ze staat op en loopt om de tafel heen. Ze geeft Muis een vriendschappelijke schouderklop als ze langs hem loopt naar de bar en de barman enkele muntstukken overhandigd.

Als ze weer terug komt aan de tafel en gaat zitten spreekt ze in het algemeen, maar kijkt vooral Muis aan: "Ik heb ook maar een rekening geopend. Als jullie wat willen drinken, kan dat op mijn naam."

Op de achtergrond krijgt de tafel van Pieter een nieuw rondje bier bezorgd door de barman en Val heft haar glas in de richting van de jarige.

Als Wrozz het houthakkershutje van Alder open doet, kan hij niet anders waarnemen dan lege vaten wijn, meerdere kroezen bier en enkele vaten met een sterk alcoholische lucht. Iets anders dan dat is er bijna niet in het hutje.

De half-orc is zo te zien al een tijdje bezig zichzelf dood te drinken. Het lukt hem alleen nog niet echt, anders was dit hem allang gelukt.
Zonder enige sputtering valt Alder op zijn 'bed', als de dragonborn tenminste zijn stee eerst leegmaakt van de reeds aanwezige kroezen.

"Man, wat een zooi."En hij schuift met een haal de kroezen van het bed af. En legt Alder op bed. "Ga jij maar even je roes uitslapen. Morgen pik ik je op als we weg gaan."En hij draait zich om naar de deur opening. Stopt even en draait zich weer om.
"Alder, ik weet niet wat er aan de hand is, maar het is duidelijk dat je wat weg probeerd te drinken. Ik hou ook van stevig drinken op zijn tijd. Maar dit.....denk een beetje om jezelf. Dit is niet de oplossing." Wrozz slaakt een diepe zucht. En loopt de deur uit en trekt deze achter zich dicht. Met grote passen loopt hij weer naar de De Vergulde Kruik. Moet hij vertellen aan de rest wat hij gezien heeft?
This message was last edited by the player at 17:23, Sat 09 May 2015.

Johan kijkt met een te brede lach, hij is duidelijk verliefd, naar Val. Dan neemt hij een sipje van zijn bier en luistert naar wat er verder nog besproken gaat worden tussen de 4 als 5 overgebleven vrienden.

De deur van de kroeg open, en Wrozz stapt naar binnen. "Mooi mijn bier staat staat er nog". En hij pakt de pul, schud zijn hoofd en in een teug werkt hij de inhoud naar binnen.

Muis kijkt even verward, maar zet dan weer een grijns op en geeft een vriendschappelijke knipoog naar val. Haha, ja, ja, ja, heel slim van je Val. En zij maar denken dat ze een gratis biertje hebben gekregen, terwijl het eigenlijk een sigaar uit eigen doos is. Zo maak je vrienden. Maar goed, jullie waren aan het praten. Waar ging het over? De Gnome neemt een flinke teug van zijn bier en knikt vriendelijk naar Wrozz. En waar is Al?

"Aaaaaaah. Dat was lekker."
Wrozz kijkt naar Muis. "Alder heb ik naar huis gebracht. Te veel gedronken. Die kon niet meer op zijn eigen benen staan."

Hjaldihr leek te willen reageren op de actie van Muis, maar toen Val het woord nam hield hij zijn mond. Hij is duidelijk eens met de woorden van Val en geeft haar een goedkeurende knik. Dan heft hij ook zijn bier naar Pieter te ere van de jarige. Hij luisterd nog naar het gesprek van de rest van de groep en stelt wat vragen aan Johan. Hoe is het met zijn vader? Waar gaan we naartoe? Wat zijn de details van de reis? Als hij antwoord heeft op zijn vragen en het gesprek een beetje stil valt, verlaat Hjaldihr de groep. "Tot morgen".

De grote Dagonborn loopt met voorzichte passen de deur door naar buiten. Jullie zien hem het plein over steken en een van de vele straatjes instappen. De meeste van jullie kennen Hjaldihr al een aantal jaar, maar ondanks dat jullie weten van zijn vorige leven als soldaat en zijn gehavende uiterlijk, is het maar moeilijk voor te stellen dat dit een ervaren krijger is. Jullie hebben dan ook geen enkel idee wat jullie je daarbij moeten voorstellen. Jullie kennen hem meer als grote goedzak en niet als aggressieve vechtjas.

Buiten aangekomen loopt naar Hjaldihr naar een pleintje dicht bij zijn huis en kapelletje, daar spelen, zoals de meeste dagen, een aantal kinderen van verschillende leeftijden buiten. De priester wuift een van de kinderen naar hem toe, de oudste, Friedrich. De 12 jarige is vaak te vinden in en rondom de kapel van Bahamut en luisterd altijd graag naar de vele verhalen over het draken pantheon. Hjaldihr heeft hem leren lezen en rekenen uit de boeken in de kapel en zelfs met een houten stok wat basis zwaard techieken geleerd.

"Beste Friedrich. Ik vertrek morgen voor een korte reis en vroeg mij af of jij voor mij de kapel kan ophouden en schoonhouden. Vers hout in de haard, iedere morgen de kaarsen, de vloer en het altaar stofvrij houden, en wie weet, met de kennis die je hebt, zelf mensen te woord staan. Ik zal je er uiteraard voor vergoeden, met een eerlijk loon."
This message was last edited by the player at 07:34, Tue 12 May 2015.

Zodra Quen het glas voor zich leeg gedronken heeft (wat zoals gebruikelijk even duurt), staat de halfelf op en loopt gehaast naar buiten, om nog geen moment later verward terug te keren, een vriendelijk knikje naar iedereen te maken (in het bijzonder naar Johan) en "Goede nacht" te zeggen. Dan vertrekt Quen naar de minuscule kamer die de halfelf bij de weduwe Camilla in gebruik heeft gekregen.

Johan spreekt:

"We reizen naar het westen. We komen langs een paar grotere dorpen waar we onze waren uit zullen stallen, simpelweg omdat we winst moeten maken waar het kan. Dan reizen we langs Toven en Greenest. Bij Greenest passen we de route naar het noorden of verder naar het westen. Dun-Ghar, in het noorden, is de grootste stad en heeft altijd behoefte aan dit soort waren, alleen hoe verder naar het westen hoe meer de vracht waard wordt omdat daar gewoon minder terecht komt. We zullen het wel zien."

Hij wuift naar Hjaldihr als deze weg gaat en bevestigt dat het goed gaat met zijn familie. Al maakt zijn vader zich wel zorgen. Ook hij heft een kroes op Pieters verjaardag. Wanneer Quen weggaat knikt hij haar goedlachs na. Zo verwart als Quen soms is, zo charmant staat het haar soms ook.

Johan heeft zijn tocht duidelijk goed uitgedacht... Al klinkt het ook wel als de verhalen van zovelen voor hem. Maar ja. De meeste zijn zeer succesvol geweest.

-----

Friedrich knikt met grote ogen wanneer hij het verzoek van Hjaldihr accepteert en en rolt zowaar een traantje over zijn wang. De jongen heeft nog nooit zo'n verantwoordelijkheid toebedeelt gekregen. Hjaldihr weet wat hij doet. Friedrich heeft weinig inspraak bij zijn kleeftijdsgenoten en wordt vaak als laatste gekozen bij een potje voetbal. Maar deze verantwoordelijkheid maakt van hem een belangrijk persoon. Het zou al een grote eer geweest zijn voor een volwassene om die taken uit te mogen voeren. Laat staan voor hem. Bevend kijkt hij om zich heen of er mensen zijn die toevallig hoorden wat hij mocht doen. De baas van de tegenoverliggende zaak kijkt goedkeuren en knikt begripvol. Friedrich heeft iemand die zijn tijdelijke claim op de kapel kan bevestigen.

----

(Tiamat? :D )

"Wij gaan er gewoon een prettige reis van maken." en Wrozz slaat legt zijn hand op de schouder van Johan. "Maar goed, een uitgerust lichaam zorgt voor een ontspannen reis. Dus ik ga mijn bed opzoeken."
En hij loopt de kroeg uit, zwaait nog even naar Pieter. En verwijnt.
This message was last edited by the player at 14:52, Tue 12 May 2015.

"Wrozz heeft gelijk." Zegt Val. Ze pakt haar glanzende glaive die achter haar tegen de muur rust en de rugzak die ernaast staat. Ze slaat de rugzak over haar schouder en even lijkt ze net een leger officier in plaats van jonkvrouwe als ze daar met wapen en bepakking voor de tafel staat. Met haar bronzige huid, zwart haar en helder groene ogen ziet ze er exotisch uit voor deze regionen. Ze is niet erg lang, zeker niet vergeleken met haar Dragonborn vrienden, maar, met haar wapen in hand en prachtig versierd pantser, maakt ze een imposante indruk.
En voor degene die haar kennen is het meer dan in een indruk; ze is een waar meester wat betreft het hanteren van haar wapen. Haar ouders hebben dit nooit goedgekeurd: 'het paste niet bij haar status', maar dat heeft haar er niet van weerhouden om tijdens de borduur lessen er tussenuit te glippen en een groot deel van haar tijd door te brengen tussen de wachters van haar huis en mee te trainen. Nu krijgt ze bijna niemand van haar huiswacht meer zover om met haar te sparren: de vernedering om door z'n 'klein meisje' in elkaar gemept te worden is gewoon te groot voor de 'stoere mannen'.
"Ik slaap vannacht hier in de herberg, het is te ver voor mij om terug naar het landgoed van mijn vader te keren en morgenochtend hier weer terug te zijn. En Johan, maak je niet te druk over de reis. We zijn bij je en zullen bij aankomst een goed woordje voor je doen."
Ze laat de tafel achter zich en wuift nog even achteruit. "Goede nacht, vrienden, ik zie jullie in de morgen."
This message was last edited by the player at 07:42, Wed 20 May 2015.

Wanneer de meesten van het gezelschap al vertrokken zijn, gaat de deur van De Vergulde Kruik zachtjes open. Een Gnome genaamd Tom strompelt naar binnen, neemt plaats op een barkruk en gebaart Muis voor een biertje. “Wat een avond!”. Zegt Tom. “Je zou denken dat dat restaurantje op de hoek wel een kleine maaltijd kan geven aan een Monk in deze tijd. Ze weten dat ik niet veel geld bij me heb. Toch?” Niet wetend of iemand meeluistert, vervolgt Tom zijn monoloog...” Anyway, waar is Al? Die had ik toch wel op z’n minst verwacht op dit uur.” Na bijgepraat te zijn met Johan over de reis, ziet Tom er aanzienlijk frisser uit en schuift vrolijk bij de rest aan.

Ha Tom, goed je te zien! Hier neem een biertje van mij. Ik zal ook zorgen voor goede maal. De rest gaat al weg, maar wij kunnen nog wel even door gaan. Al heeft al te veel gedronken en ligt thuis. Lijkt niet zo heel goed met hem te gaan. Kom, als je, je eten op hebt kunnen we bij Pieter gaan zitten. Hij is jarig, dus hij is flink bezig met ehh.... nou, je weet wel, rondjes geven. Dan heb je helemaal geen goud nodig, haha! In ieder geval, we gaan morgen op reis! Johan die wil iets gaan doen en halen, of zo, en wij mogen mee! Is dat niet leuk? En Muis neemt nog een sip van zijn biertje en besteld dan nog twee pullen en wat te eten.

Hjaldihr geeft Friedrich wat munten 'voor de eerste week' en spreekt met hem en de baas van de tegenoverliggende zaak, Bertrand de kaarsenmaker, af dat Friendrich van hem betaald krijgt zolang de dragonborn weg is. Uiteraard geeft Hjaldihr geld aan Bertrand voor de lengte van de reis.  De priester koopt al jaren zijn kaarsen bij Bertrand, net als de meesten in Bannertown. En Bertrand komt af en toe langs bij de priester.
Na nog wat aanmoedigende woorden voor Friedrich en formelere afspraken met Bertrand wandelt de dragonborn naar zijn huisje. Hij doet een laatste inspecte van de kapel, en zet alles zo neer dat Friedrich er met zijn lengte goed bij kan. Hjaldihr pakt een van de boeken van de bovenste plank en blaast het stof eraf. Een heel oud en speciaal boek, 'Krijgers en Wijzen'. Een boek met persoonlijke verhalen van krijgers, priesters en andere volgers van Bahamut. Naast deze verhalen staan er ook instructies in voor de verschillende aspecten van 'het volgen van Bahamut'. Hij legt het boek neer op de kleine staander in de kapel. Dan knikt hij tevreden en loopt zijn eigen hutje binnen.
Hjaldihr pakt wat spullen bij elkaar voor de reis en trekt daarna een oude gesloten kist onder het bed vandaan. Deze kist zit al jaren goed op slot. Hij opent de kist...
Alles ligt nog precies zoals hij het er jaren terug in gedaan heeft.
"Hallo, oude vriend", zegt hij zachtjes...

De nacht tovert Bannertown om in een desolate stenen woestijn. De wind blaast stevig door de straten terwijl de lichten achter de ramen één voor één uitgaan. Een enkeling baant zich als een nomade door de straten van het stadje. Sommigen zien daar een ork rondlopen, naarstig op zoek naar elke trog in de buurt, waar hij zijn hoofd in buigt om met diepe slokken zijn dorst te lessen. Muis en Tom verlaten de kroeg pas laat, nadat een klein meningsverschil met Pieter over de rekening de sfeer in De Vergulde Kruik in hun nadeel om laat slaan. De anderen starten de nacht rusteloos. Sommigen vanwege ervaringen uit het verleden, sommigen vanwege de spanning die deze nieuwe uitdaging hen wellicht gaat brengen. Hoe dan ook. Uiteindelijk slaapt iedereen.

-----

De ochtend breekt aan. De nieuwe dag belooft een zonnige te worden. Johan staat klaar met niet één, maar drie karren. Geen wonder dat hij zich geen wachters kan permitteren. Jullie zijn wakker geworden... Allemaal. Het avontuur lokt en jullie arriveren op locatie...

De half-orc ter plaatse houdt regelmatig zijn hoofd vast en schudt hem heen en weer. Op momenten dat hij dat niet doet, inspecteert hij de wielen van de drie karren, gefascineerd hoe het hout wat hij ooit heeft gekapt nu een ander doel dient.

Ongemakkelijk knikt Alder naar naar Wrozz met een zichtbare blijk van schaamte en dank.

Zijn lederen kledij is flexibel, maar het ruikt alsof het sinds afgelopen nacht niet goed is gewassen. Enkele grote bromvliegen zwermen dan ook om deze 6 voet en 10 inches (omgerekend ongeveer 2 m 8 cm) grote demi human.

Hjaldihr komt op zijn gemakje aangesloft. Het lijkt voor hem geen andere dag te zijn dan normaal. Hij draagt een groot pakket mee op zijn rug. Het lijkt op een slaapzak waar van alles is ingerold en met leren riemen bij elkaar is gebonden. Het is niet goed te zien wat allemaal, een vreemd soort grote schijf lijkt een beetje door de stof heen te drukken, het is bij elkaar een erg groot pakket. In zijn rechter hand draagt hij een grote staf, waar over de bovenkant een leren kap zit.

Hij groet de personen die al aanwezig zijn. Hij legt zijn reis pakket in een van de karren en begint met zijn staf in zijn hand, gebruikt als wandel hulp, aan een inspectie van de karren.

"Shotgun", en Tom springt verrassend lenig op de voorste kar. Uit zijn rugzak haalt hij een gereedschapskistje tevoorschijn en begint een aantal onderdelen tegen elkaar te leggen. "Een zonnige dag vraagt om een muziekje. Ik kan niet wachten om op pad te gaan! Kunnen we al bijna, Johan?"

Wanneer hij klaar is met het maken van zijn 'Music Box', kijkt Tom over zijn schouder naar de rest en opent het doosje. Vrolijke klanken klinken in een radius van ongeveer 15 meter voor zolang het liedje duurt.

Val komt ook rustig aangelopen. Ze trekt een van haar wenkbrauwen omhoog, bij het woord 'shotgun', maar ze besluit al snel dat het niet de moeite is om ernaar te vragen.
Ze draagt haar glaive op haar rug en haar pantser schittert in het zonlicht. Ze heeft haar rugzak over een schouder geslagen en enkele javelins erop gebonden. Haar paard heeft ze achter gelaten, omdat de rest van de groep ook te voet is.
"Hoe eerder we vertrekken, hoe beter." Zegt ze nadat ze het gezelschap heeft begroet en haar rugzak in een kar heeft gelegd.
This message was last edited by the player at 07:42, Wed 20 May 2015.

Wrozz komt zich al uit rekkend aangelopen. Op zijn rug een leren rugtas met een bedroll bovenop. En wat touw aan de zijkant. Hij draagt zijn Maul over zijn schouder.

"Goedemorgen allen. *gaaaaaap*, iedereen er klaar voor?" Daarna knikt en steekt hij zijn duim omhoog naar Alder.
"Bij Bahamut, ik verwachte 1 kar. Je bent heel wat van plan Johan."
This message had punctuation tweaked by the player at 16:23, Sat 16 May 2015.

Wanneer de laatste van de groep gearriveerd is staat Quen op van het bankje aan de rand van het plein waar de tot in de puntjes verzorgde halfelf al twee uur bepakt en bezakt zit.

Jullie horen een stem in je hoofd:
"Goed. Laten we vertrekken."

Één ooghoek trekt een beetje wanneer Tom zijn liedje speelt, alsof er sterk onderdrukte gevoelens van ergernis door Quen gaan.
This message was last edited by the player at 11:42, Sun 17 May 2015.

Hjaldihr kijkt zeer ontevreden naar Quen bij de telepatische Intrusie.
"Gebruik je stem wanneer je wil communiceren", zegt de Dragonborn belerend.

Johan kijkt wederom wat verward naar Quen maar besluit dan de groep als geheel aan te spreken:

"Beste lieden! Wat fijn dat jullie er zijn. Zeven man sterk. Ik zal het maar eerlijk zeggen: Ik heb dus nog geen loon. Maar, wanneer ik kan gaan verkopen, zal het geld binnen komen stromen. Voorlopig kan ik jullie ieder tien goudstukken geven om wat basis dingen te kopen tijdens de tocht naar het westen. Ik verwacht binnen 20 dagen in Greenest aan te komen en ik betaal jullie ieder twee en een halve goudstuk per dag. Ik hoop dat jullie daar akkoord mee zijn.

De ossen hebben jullie waarschijnlijk al herkent. Het zijn die van mijn vader. Het zijn krachtige beesten maar niet erg snel. En ze kunnen de karren zo wel trekken maar we kunnen niet met ons allen erbij op de karren. Voor wat rusten kunnen jullie best wel eens een dutje doen tussen de goederen maar meer kan niet. Er zitten wat tenten tussen de spullen op de karren die we 's avond op kunnen zetten. Maar voor de rest is het dus lopen, lopen en nog eens lopen. Volgens mij is er niemand slecht ter been dus laten we er vooral een mooie tocht van maken!

Is iedereen het hier mee eens?"

Verwachtingsvol kijkt hij jullie allemaal aan...

Wrozz kijkt nog een beetje vreemd om zich heen na de stem van Quen in zijn hoofd gehoord te hebben. "Joh Johan. Maak je niet druk om de centen. En wat betreft het lopen daar gaat niemand dood aan. We zullen wandelen, zingen, verhalen vertellen. En voor je het weet zijn we op de plaats van bestemming."

Tom knikt goedkeurend naar Quen. Terwijl Johan preekt beweegt Tom zich langzaam en een beetje beschaamd weer van de kar af. "Ik sluit me aan bij Wrozz. Zolang we ons maar kunnen voorzien van eten en drinken heeft loon voor mij ook geen prioriteit. Maar toch bedankt voor het voorschotje!"

Goedkeurend knikt Alder naar de ossen in plaats van Johan, alsof hij blij is dat ze meegaan.
De stem van Quen in zijn hoofd zal hij misschien nooit aan wennen, maar dat hoeft ook niet.
Wrozz en Tom halen de woorden uit zijn mond. Op het zingen en verhalen vertellen na dan.

"Het land kan ons ook genoeg ernaast bieden, als je weet waar je moet zoeken. Met zeven man sterk is dit uitstapje alleen  een zakelijk risico wat je loopt, Johan, mijn zegen en mijn medewerking heb je. Eh...Is er nog wat water?"

"Klinkt prima." Zegt Val, meer tegen Wrozz dan tegen Johan, terwijl ze Alder een veldfles met water aanbiedt (die waarschijnlijk daarna weer bijgevuld moet worden).
"En maak je om het geld maar niet te druk, Johan. Dat is nogal wat, wat je ons beloofd: 420 goudstukken uitgeven voordat je überhaupt bent begonnen, is wellicht niet de beste keuze. Menig persoon kan daar bijna een jaar van leven.
Toch stel ik het zeer op prijs dat je de onkosten wilt betalen en wat ik overhoud zal ik doneren aan de kapel van broeder Hjaldihr."

"Dus is iedereen er klaar voor?" Dan kijk Wrozz om zich heen.
"Heeft iemand eigenlijk Muis gezien?"

De priester knikt in dank naar Valeria voor haar woorden. Het geld dat gedoneerd wordt aan de kapel gebruikt Hjaldihr voornamelijk om weer terug te geven aan de bewoners van Bannertown. Zo koopt hij vaak voedsel, bouwmateriaal, en andere dingen die hij nodig heeft om de minder bedeelden te helpen.

"Ik ben klaar om te vertrekken"

Alder geeft de veldfles terug aan Val. Deze voelt verbazing wekkend gezien niet heel leeg, er is misschien een enkele slok uit.

"Ik ook." zegt de half-orc resoluut.

Zodra Wrozz het vraagt komt opeens om de hoek van de straat in versnelde pas een Gnome aangelopen. Het blijkt muis te zijn. Hoewel hij alles wat een reiziger lijkt nodig te hebben bij zich heeft, zit het allemaal een beetje losjes en slordig vast. Als hij bijna bij de kar is aangekomen struikelt hij over zijn laars en ligt op de grond. Als hij opstaat klopt hij zich af en glimlacht. Met enigszins schorre stem zegt hij Zo, ik ben klaar voor de reis. Goed om te zien dat jullie hier allemaal zijn. Ik moet nog een paar puntjes op de i zetten en dan kunnen we wat mij betreft vertrekken. Degene die dicht bij muis staan of beschikken over een goed reukvermogen, ruiken bij hem een beetje een zurige lucht dat jullie wellicht herkennen als verschraald bier en zweet.
This message was last edited by the player at 21:26, Wed 20 May 2015.

Johan neemt de hele groep in zich op en kijkt tevreden. Hij is blij met de acceptatie van het aanbod wat hij kan doen. Niet veel later beginnen de ossen de karren te trekken en de tocht begint!

---

OOC: Jullie kunnen hier nog wat tekst kwijt wanneer jullie dat wilen. Avontuur gaat door in hoofdstuk 2.