Lewk zegt "Misschien was het een natuurrrlijke dood..."

Maar je hoort dat hij dat zelf ook niet gelooft.

" Ze wilden dat ik mijn ogen ging uitsteken. ik was ook in een grot. Ben blij dat ik dat niet gedaan heb, geloof ik ..."

occ: kan ik zien waar hij aan overleden is? uitwendig? inwendig?  bloed hij? of staat alles doodstil? welke temperatuur heeft hij?

In het visioen dat ik heb gehad bevond ik mij voor de ingang van de grot waar we naar op weg zijn. Tenminste ik denk dat het die grot is. Een gevoel van gevaar bekroop mij dus ben ik door de schaduwen van de struiken naar de ingang geslopen. Toen ik naar binnen keek de grot in zag ik daar een vijftal kobolds zitten.
Onder hen bevond zich onze Lewk.
Op dat moment werd ik wakker.

Zou het kunnen zijn dat Meancolin in het visioen is gestorven en als gevolg daarvan ook in de echte wereld dood is gegaan?

Radji buigt zich nogmaals over het lichaam van de gnoom heen, en zoekt naar sporen van letsel. Hij vind echter niets. Het lijkt wel of het lichaam van Meancolin in versnelde vorm aan het verbleken is. Het lichaam ziet eruit of het zeker al 6 uur dood is.

ooc: heb ik een gevoel van hoe lang ik geslapen/gedroomd heb?

Ik ben bang dat Meancolin zijn dood heeft gevonden. We kunnen hem naar de stad te brengen in de hoop dat iemand aldaar hem kan helpen.

Maar jullie zien aan Samuel dat hij weinig hoop heeft.
Met een teneergeslagen blik loopt hij een stukje verder, om daar alleen het leed van een kleine vriend die hij nog maar net had leren kennen, te verwerken.

(Het is bijna ochtend... Nog net donker)

Plots gaat het dode lichaam van Meancolin rechtop zitten, en ademt flink in. Vanuit glzaen ogen kijkt hij paniekerig de wereld in. Radji schrikt zich een ongeluk, en ook Samuel dondert achterover. Een sis klinkt uit Meancolin zijn mond... dan is het weer stil, en zit de dode gnoom rechtop.

sis

Heeee, vrienden

de gnoom kijkt om zich heen met een paar glazige ogen die niet veel lijke te zien maar toch schijnt hij wel degelijk de elf en het mens op de grond liggen spartelend om weer overeind te komen van de schrik, want hij gniffeld een beetje bij het aanblik.
Dan ziet hij de treurige en verbaasde gezichten.
hij wordt dan stiller en kijkt om zich heen en vraagd dan:
Wat is er jullie kijken alsof jullie een spook hebben gezien.

"Meancolin, je bent dood."

Meancolin kijkt naar zijn handen, voelt dan aan zijn gezicht en kijkt dan weer naar Lewk.
Ik mag dan wel gedood zijn en ik mag er dan wel erg bleek uit zien maar dan hoef je me nog niet gelijk aan te zien voor een lijk, en mij dood noemen vind ik nogal overdreven. Het feit dat ik hier ben weet wie jullie zijn kan praten en jullie goed gezint ben zecht al genoeg toch?

De gnoom gaat nu staan, hij komt aarzellend overeind en wankeld nogal, hij wil beginnen met lopen maar op de een of anderre manier lijkt hij zijn lichaam niet meer helemaal onder controle te hebben.
Hij doet een paar aarzellende stappen, staat dan even still beweegt dan met zijn vingers en kijkt dan om naar de (stomverbaasde) gezichten van zijn copanen. Dan glimlacht hij naar hun met een gerusttellende glimlach. Dan loopt hij terug naar de plek waar hij lag zonder te aarzellen of te wankellen.

Vertel mij wat is er met mij gebeurd? Wat hebben jullie gezien, wie heeft mij megenomen en hoe?

Samuel komt voor de zekerheid naderbij en ondersteund de gnoom.
Op zachte toon zegt hij:

Toen we stil hielden voor de nacht en hier ons kamp hadden opgezet, kreeg ieder van ons een soort van visioen. We weten geen van allen hoe lang dit visioen ongeveer geduurd heeft, maar na een tijdje werd iedereen wakker behalve jij.
Je lag er koud en bleek bij en toen we je nader inspecteerde bleek dat je hart niet meer klopte. We dachten dat je dood was.
Kan je je iets herinneren van de tijd dat je niet meer bij ons was.

Ik had ook een visioen maar voor er iets gebeurde ben ik vermoord, wat hebben jullie gezien?

"Hoe voel je je? Denk je dat we verder kunnen gaan?"
This message was last edited by the player at 22:43, Fri 04 Feb 2005.

(Kom op mensen! Praat eens wat! Dit is een belangrijk moment. No time to be shy about all this! Ik wacht totdat jullie wat zinnigs gezegd hebben, want ik kan me gewoon niet voorstellendat een char hier genoegen mee neemt. Zij het voor het goede of het kwade)

Ja ik voel mij goed genoeg, op een rare manier. Ik ben veranderd ik ben een andere gnoom, ik ben gedood door mijn meester, omdat ik iets met de goden te maken had, maar het blijkt dat mijn lichaam en geest daar nog niet klaar voor waren en dus ben ik hier weer. Ik weet niet waarom en ik weet niet hoe. Ik weet wie ik ben maar niet wat ik ben, mijn krachten zijn veranderd en ik voel dat ik mijn krachten ergens anders vandaan haal dan voorheen zij komen niet meer uit mij maar uit het niets. Een ding is wel zeker, er is hier iets gaande waar ik nog niks van begrijp.
Meancolin doet zijn ogen dicht en lijkt een gesprek te herhalen, zachtjes mompeld hij iets onverstaanbaars. Dan doet hij zijn ogen open en kijkt Radji recht aan met een serieuze blik in zijn ogen.
Wat moet jij nou in hemelsnaam met kobolds? Over welke vloek heb je het, waar gaat dit allemaal over?
Tot ieders verbazing blijkt na de woorden van Meancolin dat hij de woorden die Radji uitschreeuwden boven zijn dode lichaam gehoord heeft.
Wat is hier aan de hand? Elke dag dat ik met jullie verblijf komen er meer vragen op mijn pad, een beer die verdwijnt, een goblin die "vriendelijk" is, halflingen die boerderijen plunderen, rare schriften in grotten, een burgemeester die snode plannen heeft, een groep die masaal een visioen krijgt over kobolds die op een elf wachten behalve degene die dood gaat die heeft een ander visioen en wordt daarin gedood en staat dan weer vrolijk op. Wat zijn hier voor diabolische krachten aan het werk?
Hij ploft zittend op de grond met zijn armen voor hem emotieloos en stil wetend dat er geen antwoord zal komen, op dat moment begint er water uit zijn handen te stromen met een enorme vaart tot er een hele plas voor hem ligt. De gnoom is met stomheid geslagen en kijkt naar zijn handen met een gezicht van: deed ik dat? enkele seconden later haalt hij zijn schouders op in acceptatie van zijn nieuw gevonden kracht.

"Je zegt dat we allemaal hetzelfde visioen gehad hebben, behalve jij dan, maar volgens mij is dat niet waar. Ik stond in een gang, waar ik een dolk kreeg om mijn ogen uit te steken."

Pègrin kijkt argwanend naar het water op de grond. Hij gaat maar weer zitten.

Pegrin heeft gelijk. Ik heb geen kobolt gezien in mijn visioen. Ik zal jullie vertellen wat ik heb gezien...

Ik werd wakker in een officierentent in een leger. Toen ik mijn eigendommen had verzameld ben ik naar buiten gestapt. Daar keken alle soldaten die rond de vuren stonden mij met respect en ontzag aan. Alsof ze me kende. Toen schreeuwden ze allemaal 'l Furiae!!!
Ik was met stomheid geslagen en heb een oud lied voor hun gezongen. Het lied van Victory, ....maar dat is een ander verhaal.
De mannen in het kamp begonnen uit volle borst mee te zingen. En toen het stil werd, ben ik terug naar binnen gegaan en heb ik de kaarten die in de officierentent lagen bekeken. Daar zag ik een oude kaart die mij deed denken aan mijn thuis.
Aan de westelijke kant was een berglandschap, ten noorden en ten oosten domineerden bossen het gebied en het geheel was nogal heuvelachtig. Ik zag een klein plaatsje aangeduid staan, met de naam Doomfall. Vlak daarna werd ik wakker.

"Misschien kun je de kaart ergens op tekenen. Wie weet wat er staat te gebeuren."

Dat is goed. Ik zal het zodadelijk voor je tekenen. Ik heb wel een perkamentje bij me.
Na een tijdje vervolgd hij en zegt: Dan blijven er een hoop vragen onbeantwoord.....Ik heb geen antwoord voor dit visioen........Nog een antwoord op de andere vragen...

Ik bedoelde ook niet letterlijk hetzelfde visioen maar wel met elkaar gerelateerd, het visioen van Radji is duidelijk anders hoewel er geen zekerheid bestaat of het ook over een ander onderwerp gaat. Mijn visioen is totaal anders en is eigenlijk ook wel heel erg moeilijk te beschrijven als je het niet zelf hebt gezien maargoed ik zal een poging wagen.
Zittend op de grond kijkt de gnoom even moeilijk , zoekend naar de juiste woorden, dan begind hij aarzellend te spreken maar het tempo neemt al snel toe en het verhaal begint.

Ik werd... wakker in een... "stenen".. capsule met een, soort van glazen koepel erop waar ik door kon kijken. Mijn handen waren gestoken in 2.. gaten voor mij waar een rare kleur licht uit kwam, door mijn handen te bewegen kon ik op de een of andere manier de capsule besturen. Owja wat mij ook opviel in die capsule was dat er een soort van bruine urn stond
Ik zweefde met hoge snelheid op een stad af die voor mij zweefde, die op een, ehm zwevend platform lag, midden in het niks geen sterren te zien, geen licht, geen hemel, geen grond gewoon helemaal niks.
Ik kreeg een stem te horen in mijn hoofd die ik niet meer had gehoord sinds mijn reis naar Tormentiere begon, hij vertelde mij dat de aanval op de goden was begonnen.
Ik wist uiteraard van niks over goden of waar ik was, ik ben immers alles van voor tormentiere vergeten.
Dat vertelde ik hem en hij zij dat ik was "aangetast" door de goden.
Kort daarna kwam een van de capsules mijn kant op en toen ben ik neergeschoten, eerst weet je nog je bewustzijn te bewaren maar de hoop daarop is dan al snel vervlogen.


De gnoom spreekt de laatste zin telkens langzamer uit met een steeds bedroefder gezicht, na het snikken van het laatste woord werpt hij zijn hoofd in zijn handen en begint te huilen.
Half tussen het snikken door spreekt hij nog wat half verstaanbaars.

Nu...nooit....vaderla....zien....hoop.....rvlogen


de gnoom huilt eventjes en kijkt dan weer op, de rand rond zijn ogen is wat roder geworden dan zijn nog vrij bleke gezicht maar er is geen spoor van een traan meer te zien.

Mijn toekomst ligt nu dus op deze wereld, ik ben een nieuwe gnoom geworden, jullie zijn vannacht getuige geweesd van mijn wedergeboorte en dit is nu mijn geboorte plek. Moederloos geboren en gedood door mijn vader die ik nooit gezien heb. Laten we gaan ik wil hier weg, ik wil een halfling het niets in helpen.

De laatste woorden van de gnoom zijn serieus en vast beraden, hij staat op en pakt zijn tas en begint te lopen in een willekeurige richting.

(Ooc: Jij was toch een bard ofzo?)

"Wat zijn errr toch allemaal vrrreemde dingen aan de hand. Dit had ik zekerrr niet gedacht toen ik mijn dorrrp verrrliet om de wijde werrreld in te trrrekken."

"Als ik dit geweten had, was ik nooit met dat leger opgetrokken. Maar ja, wie weet komt er nog wel iets goeds van ...

Ik kan ook weinig uitleg aan mijn visioen geven. Ik heb alles al verteld, maar weet niet goed, wat het kan betekenen. Ook zie ik geen overeenkomt met mijn verleden."

Dat kan wel zijn maar gedane zaken nemen geen keer. Ik heb zo het vermoeden dat we niet meer terug kunnen, dat er dus dingen in gang zijn gezet waar we niet onder uit kunnen komen.