Wat we ook doen, laten we voorzichtig zijn. Mogelijk kunnen we iets met de zandloper, mogelijk ook niet. Zijn er nog andere opties die we over hebben? Terwijl hij zich dit afvraagd kijkt hij naar de man in de pij, in speciaal wat hij op wil pakken.
De muurschilderingen zijn overigens volgens mij uit het verleden. Het feit dat ik een zwaard draag en dat Pegrin geen ogen heeft, doet me op een een of andere manier denken aan de gebeurtenissen in  het Fort van de Goden, de plaats waar we vorige week waren.

ooc: hoeveel tijd is er nu eigenlijk in game voorbij gegaan sinds het begin van het avontuur?

"Ik krijg hetzelfde idee als jij, Radji. Maar ik weet niet of ik daar nou zo blij mee ben. Het probleem is, dat we volgens mij overal al hebben gekeken. Het lijkt niet alsof deze 'mannen' iets bij zich hebben. En om hier nou weer weg te gaan, zonder het zwaard, lijkt me ook weer zo wat. Maar voordat we iets doen, moeten we denk ik wel voorbereid zijn op een gevecht."
<br>
Pègrin loopt naar een van de mannen in pij en gaat achter hem staan. Hij heeft, zoals altijd, zijn rapier in zijn hand.

Ik heb wel weer aardig dorst gekregen de afgelopen dagen.
Het klinkt raar maar ik heb trek in rauw vlees, maarja even terug naar het probleem dat voorhanden is.

Ik kan nu echt die zilveren schijf niet weg laten glijden maar ik weet bijna zeker dat dat de sluetel is tot het hele verhaal. Ik weet ook wel hoe ik het zou moeten doen maar dat kan ik op dit moment simpelweg niet.
Ik lijk in mijn huidige vorm net zo machteloos hier als jullie.
Niet dat ik denk dat ik sterker ben dan jullie in mijn anderre vorm maar dan zou ik dat zilveren schijfje weg kunnen halen.

Meancolin klouterd bovenop het altaar en gaat daar zitten. Even zit hij te denken alsof hij zich iets probeerd in te beelden, dan kijkt hij plots weer op.

Pegrin kom eens hier.
Leg jij jou bewuste dolk eens voor mij neer en ga dan weer een aantal passen achteruit, en de rest mischien ook even.

Ik zou het nu even niet weten, makkers. Zeg, Meancolin, heb je geprobeerd te kloppen? Ik noem maar wat hoor. Met een slenterend loopje wandelt Radji een beetje door de kamer. Ondertussen zoekt hij een beetje rond en houd oren gespits.

Pègrin twijfelt. Moet hij Meancolin, die zo in raadels praat, nou vertrouwen of niet? Maar ja, hij wil ook verder.

Uiteindelijk pakt hij zijn dolk en loopt naar Meancolin toe. Hij kijkt hem doordringend aan en legt de dolk voor Meancolin neer. Dan doet hij een stap terug, in afwachting van wat er gaan gebeuren.

De afgelopen paar minuten heeft Samuel nogmaals een ronde gemaakt, in de hoop dat we wat over het hooft hebben gezien. Nauwkeurig inpecteerd hij nogmaals het hele vertrek, inclusief alle in-en uitgangen.

De dolk komt voor Meancolin's voeten terecht... En er gebeurd niets. de anderen vinden geen andere aanwijzingen voor doorgangen. Kloppen helpt niet. radji hoort niets.

Langzaam steekt Meancolin een vinger uit naar de dolk, langzaam en voorzichtig komt hij steeds dichter bij de dolk tot hij hem bijna aanraakt.

Dan raakt hij eerst het heft aan en dan raakt hij het lemmet aan.

Hmmm ik hoopte iets teweeg te brengen als ik die dolk aanraakte maar er gebeurt helemaal niks.
Ik hoopt dat die dolk mij terug kon brengen in mijn oorspronkelijke vorm maar helaas gebeurde er niks.
De vorige keer werd ik weer gewoon toen wij de godenhal in gingen, maar ik voel er niet veel voor om daar eerst helemaal heen te gaan om dan hier weer terug te komen om die zolveren schijf te verwijderen.
This message was last edited by the player at 23:05, Thu 10 Nov 2005.

"Laten we dan maarrr brrruut geweld gebrrruiken. Tenzij iemand nog iets weet."

De gnoom kijkt verschrikt op als Lewk het heeft over zijn oplossingsmethode.
Ik weet voor de rest niks maar dit is niet iets om op te lossen met bruut geweld, sterker nog ik ben er falikant op tegen.

"Wacht even!" Pègrin loopt naar zijn dolk toe en pakt deze op. Met het lemmet raakt hij Meancolin voorzichtig aan.

Wederom gebeurd er niets.

Misschien kunnen we het metalen klepje er wel uit laten vallen door het geheel scheef te houden.

Bij de Goden, we staan hier nu al even opties af te gaan, maar we hebben nog steeds niets gevonden. Niet dat mijn geduld opraakt, maar mijn ideeën over wat we kunnen doen zijn wel een beetje aan het op raken.
Was er niet een verhaal over lieden die hier naar binnen zijn gegaan, maar nooit meer uitgekomen zijn? Wel, wat ons betreft is er nog niets gebeurd. Volgens mij kunnen we nog ieder moment naar buiten lopen....
Toch moeten we zorgen dat we het zwaard vinden, anders komen we elkaar binnenkort weer op het plein van Glimmenshire tegen. De vraag is of we zoeken naar een zwaard van mensenlengte, of veel groter, zoals het zwaard van het beeld van Horatio. Laat  de gene die het moet aanraken, maar allerlei zwaarden aanraken die we hier tegen komen, hopelijk hebben we een keertje geluk.

De elf loopt rustig heen en weer, geheel op zijn gemak. Het moment van rust blijft hem goed te doen. Vlak na zijn woorden, pakt hij een appeltje uit zijn tas en begint deze op te eten.

ik kan best wel even alle zwaarden gaan aanraken die hier zijn, want das zo gebeurd maar ik vrees dat dat niet veel zal helpen.
Over het feit dat er hier mensen naar binnen zijn gegaan klopt niet helemaal.
Het schijnt dat men hier al een hele lange tijd, hoelang dat ook zou mogen zijn, niet binnen hebben kunnen komen ondanks dat de deur openstond.

Meancolin loopt door de ruimtes en raakt alles aan wat ook maar enigzins als wapen gebruikt zou kunnen worden.

Er blijft volgens mij maar een manier over om mij weer in mijn normale gedaante te krijgen maar dat is uitermate riskant. De gnoom valt even stil, hij staart even doeloos en emotieloos vooruit.

Het enige wat ik mij herinner bij elke keer dat ik van gedaante verwisselde is dat ik ben doodgegaan, in zoverre dat ik het bewustzijn verloor en weer wakker werdt in een anderre gedaante die ik aanvankelijk had.
Een ding ben ik wel aardig van overtuigd is dat als ik dit al eerder heb gedaan dat ik dit niet snel als optie zou hebben aangedragen.
Zoals jullie kunnen begrijpen speel ik niet graag met mijn leven, maarja het schijnt toch mijn kracht te zijn dat ik niet levend maar ook niet dood ben zoals mijn meester ooit zei.
Ik ben er niet blij mee maar ik vrees dat dat de enige optie is.

"als je het zo zegt, wil ik de eer wel waarnemen. Maar dan moeten jullie later niet zeggen, dat ik het gedaan heb!" Pègrin lijkt vrij zelfverzekerd wanneer hij dit zegt. Misschien heeft hij er inderdaad niet zo heel veel moeite mee.

"Maar wacht eens, als je toch je leven wilt wagen, kunnen we misschien iets doen met die put buiten. Je lijkt daar toch al iets mee te hebben. Kunnen we je daar niet in laten zakken? Of wijken we dan te veel van het onderwerp af?"

ik zie liever dat je hem in de put laat zakken dan dat je je zwaard gebruikt om deze vreemde gnoom om te leggen, Pegrin.

"Kijk, daar gebeurt het al! Ik heb nog maar net gezegd, dat jullie mij niet de schuld moeten gaan geven. Ik heb nog niet eens iets gedaan! Zoiets moet je in vertrouwen doen, niet op zo'n manier natuurlijk. Nou vergeet het maar, als het zo moet."

De gnoom blijft nog steeds rustig op het altaar zitten met de dolk voor zich.
Ik heb niks te maken met die "put" behalve dat ik het een vreemd verschijnsel vind.
Eerlijk gezegd vind ik het geen goed idee om in die put terecht te komen.
Al die wapens aanraken hier in deze tombe als ik het zo zou kunnen noemen heeft ook geen effect gehad.
Als iemand mijvan mijn lichaam moet bevrijden lijkt het mij verstandig als ik dat zelf doe.
Niet omdat ik jullie niet vertrouw, maar meer om juist een discussie te voorkomen over wie nou schuldig is.
Zowiezo is die discussie zinloos aangezien ik het zelf aandraag als optie.
Als ik mijzelf van mijn lichaam probeer te bevrijden moeten jullie er wel voor zorgen dat ik mijn eigen lichaam weer terug krijg.
Sterker nog ik zal volledig aan jullie genade over gelaten zijn en dat is een grote verantwoordelijkheid dus wil ik niet dat jullie ook nog eens met de last van het verlossen opgezadeld zijn.
Mocht het mislukken wil ik dat jullie mij begraven in een ondiep graf met een eenvoudig kruis.
Met de tekst: 476 verdwaald in het onbekende gaf hij zijn leven voor de tijd.
Uiteraard mogen jullie daar zelf nog een passende tekst aan toevoegen, maar let wel dat het eenvoudig blijft. Ik weet niks en wil ook niks.
Ik vertrouw erop dat jullie een passende plek weten te vinden voor mijn eindeloze rustplaats.

Meancolin trekt zijn korte zwaard en aanschouwd het geduldig twijfelend, met spijt of bewonderend dat is moeilijk te zeggen.
De gnoom gaat op het altaar liggen met het zwaard in zijn hand.
Dan kijkt hij naar boven en ziet al de schilderingen boven hem en bekijkt ze vol bewondering nog een keer, alsof hij ergens op wacht.

PM

De gnoom verliest ineens de grip op zijn zwaard en kijkt gefashineerd naar boven.
Als jullie zijn blik volgen zien jullie dat hij zeer geintrigeerd naar de schildringen zit te kijken.

Ge gnoom gaat rechtop zitten en begint langzaam te spreken.

Die schilderingen, die zijn eigenlijk heel raar.
Kijk maar eens goed naar hun ogen wat voor uitdrukking ze hebben.

Pègrin kijkt verbaast om zich heen. Hij wil graag zien wat Meancolin bedoelt.

Lewk kijkt ook ingespannen naar de schilderingen.

Meancolin duidt op de blikken in de ogen. Iedereen ziet er nogal apathisch uit. Afgevlakt, zo gezegd.

"Ja, ze kijken verrrveeld. Dus?"