PM

PM

Goed, het lijkt me dat er voldoende ideeen zijn voor de veldslag. Ik zal me tot Nestor en Horatio wenden. Ik had graag dat jullie erbij waren, maar ik zie de noodzaak van dit ook.
Goed, dan zal ik me naar de heren begeven en kijken of we iets op touw kunnen zetten. Iemand zin om mee te gaan?

De gnoom kijkt om zich heen en ziet de verschillende richtingen ontstaan waarin de groep zich zal splitsen.

Radji ik ga wel met jou mee ik wil zeker wel met die heren spreken en ik denk dat Samuel op het gebied van slagvelden prima kan beoordelen wat handig is en wat niet en Lewk die weet ook wel wat van natuur en die moet helpen met graven.
Ik wil zeker met Nestor spreken en die Horatio wil ik ook nog wel weer eens aan de tand voelen.

(Ik wacht nog even op Pègrin, dan post ik :D Maar het gaat goed mensen. Ik ben weer helemaal trots op jullie!)

Samuel klopt de kobold vriendschappelijk op zijn schouder.

Eindelijke een klus waar we niet zo over hoeven te piekeren, behalve dan dat het hier hoogst waarschijnlijk een slagveld gaat worden. Maar we hebben een goede voorbereiding dus hopelijk zijn wij dit keer in het voordeel.

"Als we straks klaar zijn met het veld, is een gatenkaas er niks bij!" Zegt Lewk enthousiast.

Uit de ogen van de elf is niks af te lezen, maar zijn glimlach spreekt boekdelen. Daarna knikt hij rustig en kijkt naar Pegrin. En wat ga jij ondernemen beste Pegrin? Vergezel je één van ons, of kies jij je eigen pad?

"Tja, wat zal ik gaan doen? Ik denk dat ik met Radji mee ga. Ik zal eens kijken of ik in het dorp wat mooie spullen voor het gevecht kan vinden. Maar, dan geven we, achteraf, wel onze voorkennis prijs. Maar dat moet dan maar, denk ik. Wie weet wat we daar aan invloed uit kunnen halen!"

Ik ga het gewoon in deze thread houden hoor!

--------------------------------------------------------------------------------

Herinneringen:

Even de situatie, in herhaling:
- Malcon Surr is al terug in het huis van Nestor Schalk.
- Jullie hebben de sleutel van Malcons huis.
- Jullie zien nog drie pilaren van dat roze spul.
   - Eén ongeveer in het bos waar Samuel oorspronkelijk vandaan komt. Dat is in
     het noorden, een beetje oostelijk.
   - Eén in de richting die de zuid oostelijke weg loopt, dat is de weg waar
     Meancolin over binnen is gekomen. Wel een eindje weg hoor!
   - Eén in de richting die de zuid westelijke weg loopt, dat is de weg
     waarover Pègrin is binnen gekomen. Ook wel een eindje weg!
- Het is de 17e van de maand Inuïa (ik moet even m'n precieze agenda erbij
  pakken, want er is iets mis gegaan met de dagen... Ik zag twee maal sterdag
  staan.
- Oorspronkelijk zouden de gnolls morgen aan moeten komen, uit het oosten.
- Personen die geen invloed lijken te hebben gehad van een adrenaline rush:
  Nestor Schalk, Malcon Surr en zoon, Ortmund Horatio, Coutier Pompernickel,
  Paster Linkwel.
- Jullie vorige huis lijkt nu bewoond.

--------------------------------------------------------------------------------

Meancolin, Pègrin en Radji

Jullie lopen via de snelste route naar het huis van Malcon. Jullie komen nogal wat mensen tegen! Vele staan in hun tuintje te kijken naar Radji en knikken goedkeurend naar hem, een brede lach op het gezicht. Ze lijken een stuk meer ontspannen dan voorheen, al bulkt hun kleding nog steeds uit onder hun tunieken. Kloppende aarderen zijn nog wel zichtbaar en knapper zijn ze er niet op geworden. Dan komen jullie aan bij het huis van Malcon Surr

Nestor Schalk is al gearriveerd. Hij kijkt jullie aan en zegt:

"Ik heb een berichtje gekregen van Ortmund, dat ik hier naartoe moest komen... Wat zou hij willen? Maar, in ieder geval, jullie hebben nu de sleutel."

--------------------------------------------------------------------------------

Lewk, Samuel

Jullie blijven achter aan de oostkant van Glimmershine, waar de gnolls de vorige keer ook ongeveer arriveerden. Wat zijn jullie plannen precies? technisch gezien kunnen jullie heel wat kuiltjes graven enzo, maar ik wil dan ook een duidelijk plan hebben, met beschrijvingen.

Bij Nestor Schalk:

Dat klopt, heer Nestor. Dat was op verzoek van hemzelf. Ik stelde voor om een bijeenkomst te houden voor de mensen die zich konder herinneren wat er hiervoor gebeurd is, al is dat uiteindelijk wat anders gelopen dan ik had gehoopt.
Desalniettemin willen wij met u en Horatio spreken over wat er komen gaat. We mogen dan van mening verschillen, we zullen samen de toekomst tegemoet treden.

Meancolin, Pègrin en Radji

Jullie betreden jullie nieuwe huis. Het is een twee verdiepingen huis. de onderkant is van steen, de bovenkant van hout. Op de begane grond bevinden zich zo te zien vier verschillende ruimtes:

MMMMM~~~MMMMMMMMM~~~MMMMM~~~MMMMMMMMMMMMM
MTAF S      M    ST  ST  ST      \       \
MFEL T      M ST TAFELTAFEL ST    \       \
M           M    ST  ST  ST     M       M
MT^R      S M                   M       M
MR^AS     T MKA                 MOVEN   M
MA^PT       MST                 MMMMMMMMM
M         \                   \         M
M          \                   \        M
MKAST   KASTMKAST    KIST       M       M
MMMMM~~~MMMMMMMMM~~~MMMMM~~~MMMMMMMM    M
                                    \
                                     \

Links bevindt zich een kleine zitkamer met daarin de trap naar de boven verdieping, een bureau en drie stoelen. Ook staan er twee kasten en zijn er twee ramen.
In het midden is de eetkamer, al heeft deze ook een beetje een vergader kamer uitsraling, gezien de grote en de weinige andere huiselijke dingen. Er staan acht stoelen omheen en er staan nog twee kasten en een kist. Er bevinden zich hier vier ramen. Eén kast staat open en is gevuld met kleding.
Rechts boven is de keuken, een wat nauwe ruimte, znder ramen maar met een grote oven en een deur naar de achtertuin, waar het secreet zich beivindt.
Rechts voor zien jullie de hal afgebeeld, waardoor jullie naar binnen komen.

"Zo, hier zijn we dan. Ben benieuwd wanneer Horatio arriveerd!"
Zegt Nestor.

Ik ook

Meancolin, Pègrin en Radji

Jullie zijn met z'm vieren nog maar net binnen, of Horatio komt ook aan. Hij kijkt even in de richting van Nestor en gaat dan resoluut aan tafel zitten. Dan zegt hij:

"Nestor, ik weet alles weer."

Waarop Nestor totaal verschiet van kleur. Hij stottert wat, maar er komt geen hele zin uit. Horatio gaat door met spreken:

"Nestor, ik verwacht van je dat je dadelijk ook aan deze lieden de waarheid verteld. Je leugens hebben lang genoeg de waarheid van jou bestaan verdoezeld. Ik neem je niets kwalijk, zeker gezien mijn acties in het verleden... Keer op keer... Daar heb ik spijt van. Kinderen verbranden is een zonde, maar ik kan vrij zeggen dat ik het niet geheel was die dat gedaan heeft. Laten we die bijl begraven en ons richten op een toekomst die enigszins van ons is. Bent je het daar mee eens?"

Nestor geeft geen antwoord. Hij kijkt angstig en boos tegelijk. Z'n lippen zitten stijf op elkaar geplakt en zijn vuisten zijn gebald. Plots gaat hij zitten, tegenover Horatio. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij zegt:

"Nu, zullen we maar vergaderen dan?"

De gnoom gaat aan tafel zitten en kijkt de 2 aan.

Volgens mij heeft iedereen hier in dit dorp wel het een of het ander te vertellen maar die weten het niet meer.
Jullie nog wel en het is het handigste als ons verteld wordt wat er in de voorgaande keren allemaal gebeurd is want de tijden zijn veranderd en we moeten opassen met wat we doen.
Jullie hebben ook gezien hoe de rest van de dorpelingen eruitzien, die verandering zal niet de enige of laatste of ergste zijn. er is hier dus geen plaats voor leugens, die kunnen eenieder van ons de kop kosten.

Verteld u alstublieft wat u denkt dat belangrijk is voor het verderre verloop.

Beste Meancolin, je woorden spreken elkaar tegen. Laat mij daarom zo vrij zijn om enig structuur aan te brengen in de vergadering, voordat we gelijk van wal gaan met beschuldigingen en verwijten.
Allereerst: de reden dat ik opriep om deze bijeenkomst te starten, was om één ieder de kans te geven het woord te nemen en zowel uitleg te geven als vragen te stellen. Toen ik Horatio uitnodigte, vroeg hij of Nestor ook kon worden uitgenodigd. Dat vond ik een goed idee, en daarom zitten beide heren hier aan tafel.

Dan kijkt hij naar Meancolin en zegt: Jou aanwezigheid vind ik erg belangrijk , mijn vriend. Het is jammer dat Lewk en Samuel er niet bij zijn, want die had ik graag de zelfde kans gegeven als ons.

Dan richt de elf zich weer tot iedereen:
Goed, inmiddels weten we allemaal dat we de tijdloep die geconstueerd was door Belin en de Valkorian, door ons vijfen doorbroken is. Hoewel gewaarschuwd voor groot gevaar, hebben we besloten om Glimmerhine vrijheid te geven over zijn toekomst. Deze toekomst ligt nu voor ons.

Het verleden echter mag niet ongezien in vergetelheid wegzakken. De kennis en ervaringen zijn te rijk aan leerzame lessen om te laten liggen. Ik stel voor om, hoe moeilijk het ook zal zijn, daarmee te beginnen. Het begrip voor de toekomst zal toenemen, als we ons niet blind staren op ethische verantwoording van onze ervaringen.

Radji kijkt even naar beide heren aan tafel voor hij verder gaat.

De gnoom kijkt eventjes verbaasd als de elf vernoemt dat zijn aanwezigheid belngrijk gevonden word.
Maar al snel knikt hij de elf toe als blijk van waardering.

Ortmund kijkt in de richting van Nestor en lijkt te wachten tot deze begint met spreken. Nestor zit met gebogen hoofd, maar dan heft hij het en kijkt jullie drie één voor één aan.

"Ik... Ik ben niet altijd... De heer Schalk geweest."

Hij maakt een handgebaar en de gordijnen in de kamer sluiten zich. Hij kijkt wat om zich heen en draait aan een ring die hij om zijn vinger draagt:

"Ooit was ik de tweede man in een dorp hier niet ver vandaan. Dat dorp bestaat nu niet meer... Ik ging er weg en het verviel in chaos. Friskia was de leidster van dat dorp... En ik was haar vader. Ik bèn haar vader. Friskia Schalk, mijn dochter, is nu een monster.
Ik vluchtte van mijn verantwoordelijkheid. Ik was de magiër. Of, beter gezegd, ik was hun bron van magie. Zoals jullie misschien weten, is het een bijzondere gave magie spontaan te kunnen gebruiken, maar wat nog veel bijzonderder is, is de bron die aan de grondslag ligt van deze mogelijkheid. Die bron is chaos en het gebruiken van die bron is daar orde in stichten. Het heeft niets te maken met drakenbloed, of wat er ook over gezegd wordt. Het is het uitoefenen van orde op chaos.
Bij halflings gaat dit nog iets verder. Niemand weet precies waarom, maar halflings zijn verbannen uit de wereld van de orde, tenzij er iemand is om die orde te houden... Zo iemand was ik. Eén zo'n iemand in hun midden met een zekere kracht en de vrede is gegarandeerd. Maar het is zwaar om te zien, als jij die orde bent, hoe die orde zich uit. Halflings leven, maar ze vergeten... En dat ook nog eens veel sneller dan iemand anders. Reizen zit er nooit in. Eenmaal buiten de invloedsfeer van de handhaver, en men vervalt weer in chaos. Maar zelfs binnen die sfeer is er verval. Ziet men elkaar meer dan twee weken niet, dan wordt men vergeten... Vandaar de vele feesten en bijeenkomsten. Maar de ouderen, die ziek op bed liggen en geen kinderen hebben, zij kwijnen weg. Niemand voedt hen meer, behalve de handhaver. Ik dus.
In het begin ging alles nog goed. Ik zorgde voor het dorp en mijn dochter werd uitgekozen als hoofd van het dorp. Zij was... Bijzonder. Er zat in eerste instantie meer orde in haar dan in iedere andere halfling, behalve mij dan. Ik weet hoe dit komt. Het was haar moeder. Haar moeder was een kind van het vuur, niet geheel een halfling. Maar naast bijzonder te zijn was ze vooral ook gewoon een halfling. Ik heb ooit eens geprobeerd wat er zou gebeuren als zij buiten mijn invloedsfeer zou geraken. Ze verviel… Wel iets trager dan een ander, maar ze verviel nog steeds in chaos. Ze werd zelfs zeer barbaars. Het heeft me vier weken gekost om haar weer onder mijn invloed te krijgen. Dat is drie weken langer dan iedere andere halfling. Nog twee weken later en ze was het gehele incident alweer vergeten.”

Nestor trekt de ring van zijn vinger af en begint te krimpen. Binnen een paar seconden zit daar iemand van dik een meter op de stoel. Zijn haar is bruin, zijn gezicht nog jong. Je schat hem als niet ouder dan dertig. Z’n kleding blijft hetzelfde, al is deze mee gekrompen. Al met al is het een zeer knappe man. Stralend van leven en hoog charismatisch.

”Alles… Alles ging dus goed. We leefden ons leven. Maar steeds meer halflings waar ik mee opgegroeid was stierven. Ik trok me terug, zag niemand meer. Met als gevolg dat niemand mij meer kenden, behalve dan mijn bediende en diens zoon. Helmin en Helmin Junior, die jullie kennen als Malcon en Kolvir Surr. Op een dag kende ook mijn dochter mij niet meer. Van verdriet maakte ik de grootste fout van mijn leven. Ik vertrok.
Het was ‘s nacht en niemand heeft mij zien gaan. Althans, dat dacht ik. Het was twee dagen later toen ik merkte dat ik gevolgd werd. Door Helmin en zijn zoon. Ik zag de verwarring op hun gezicht. Ze waren als kinderen die hun ouders plots hadden moeten verlaten. Ze hadden al meegereisd op de rand van mijn invloedsfeer. Ze hadden al geproefd van de chaos. Ik kon ze niet achter laten en dus nam ik ze mee.
Ik reisde een dag of zes en toen kwam ik hier aan. Over de omstandigheden van mijn arriveren weet ik dus niets meer. Dat is dus het vreemde. Ik ken m’n geschiedenis nog wel van hoe het was in het dorpje, maar niets rond Glimmershine. Misschien heeft Ortmund daar dadelijk een antwoord op. Ik weet nog dat ik hem respecteerde. Hij ontving ons… Maar hij ontving ons als mensen. Ziet u, ik had drie ringen vervaardigd. Eén voor mijn vrouw, maar zij is vroeg gestorven, één voor mijn dochter, maar haar had ik achter me gelaten, en één voor mijzelf… Ik droeg die bij me toen ik weg ging, en heb er één gegeven aan beide andere halflingen die met mij meereisden. We kregen een huis toegewezen en na bewezen diensten kreeg ik zelfs nog een eigen woning ook. Ik ben, al zeg ik het zelf, een krachtige magiër, al liggen mijn krachten niet in het grote vuurwerk. Een vuurballetje of twee is niet zo’n probleem, maar verwacht geen eenmansleger.
Er moet iets gebeurd zijn in die tijd dat de tijdloep dus activeerde. Ik weet niet meer wat, maar wat ik wel wist was, dat Malcon, al was het als Helmin, net na de start van de loep, of net daarvoor misschien wel, gezien werd in zijn huis terwijl deze kleding uit die kast daar haalde. Hij had zijn ring net om en dus zag hij eruit als een halfling. Hij werd gearresteerd. Ik ben die eerste keer, en vele keren daarna, naar Ortmund toegegaan om mijn verhaal uit te leggen.Maar op welke manier ik het ook probeerde, Ortmund werd altijd boos. De man waar ik zo’n respect voor had stuurde mij weg, haalde helmin en diens zoon op en gooide ze op een randstapel. Ik wist niet wat me overkwam. Uiteindelijk wist ik het steeds zo te laten lijken alsof Malcon ontvoerd was. Dan hielp ik Helmin met magie uitbreken en verborg hem geketend in een rot, ring weer aan zijn vinger. Er waren altijd wel helde die hem wilde redden voor wat goud, en zo hield ik Malcon in leven.
Maar een ander kwaad kwam al onze kant op. Friskia, zonder mijn invloed, was in chaos vervallen. Ze is mij achterna gekomen en heeft vele levens genomen tussen het oude dorp en Glimmershine. Ik had al lang spijt van mijn daden en heb haar vaak genoeg proberen te beïnvloeden. Maar de loep was altijd te kort. Ik kreeg haar niet meer onder mijn macht e vrees dat het hele oude dorp inmiddels immuun is geworden voor mijn invloed. Ik weet nog dat ze vroeger vaker aanviel, later wachtte ze af totdat ik, of avonturiers als jullie, haar kant op kwam. Ze had een boek, haar grootste schat, wat ze probeerde te lezen. Daar bestede ze haar tijd aan, maar ze moest steeds opnieuw beginnen en het elzen ging haar niet makkelijk af. Het is wel eens van haar gejat geweest, maar na de loep kwam het steeds weer bij haar terug. In het begin was ze nog wel eens boos hierover en viel het dorp aan. Uiteindelijk maakte het haar niet veel meer uit.
En n zijn we hier. We wachten op de gnolls, waarvan ik het verhaal helaas niet ken. Sorry voor mijn bedrog en sorry voor die beer, Radji, maar jullie gingen te snel. Vraag mij wat u mij wil vragen… Veroordeel me niet te snel.”

En hij doet zijn ring weer aan zijn vinger…

Zoals ik in mijn opening al aan gaf, zijn wij niet gekomen om te oordelen over het verleden. De toekomst die nu voor ons ligt zal door ons bepaalt worden.

Ik wil Ortmunt Horatio ook graag de kans geven zijn kant van het verhaal te vertellen. Daarna zullen we besluiten wat ons te doen staat voor de komende dagen. Als dat in kaart is gebracht, is er genoeg tijd voor oordelen en verwijten.

De elf wacht dan op de priester om zijn reactie te geven.

Ortmund schraapt even zijn keel en begint dan met spreken:

"Ik heb mij reeds lang geleden gericht op een plaats hier ver vandaan. Waar deze plaats zich bevindt, dat zou ik niet weten. Wat ik wel weet is, dat alle krachten die ons zo na zijn en ons geschonken worden door de goden en de natuur, daar als losse slierten hangen in een spectrum van zwart.

Mijn vader was een krachtig man. Voor dat hij de status van het godendom bereikte, was hij een krijger in de naam van de koning. Men eerde hem om zijn daden, maar hij werd oud. En zo ging hij opzoek naar datgene dat hem zijn onsterfelijkheid zou garanderen. Hij vond het en was blij.
Al bleef hij trouw aan zijn land, hij kon het niet meer zien als iets waar hij een onderdaan van was. Ook de bevolking kon niet veel met hem aan en zo werd hij van ridder in naam van de koning, de koning zelf. Hij regeerde als god koning over Tormentire en bracht het land voorspoed. Ook Adore zag hierin een machtige medestander en zo stuurde zij hun dochter van het koninkrijk, Estrine, om te trouwen met Belin.
Ze hadden kunnen trouwen uit wederzijds belang, ze trouwden echter uit liefde. Zij schonk hem twee zonen, Eldorn en Devis. Zij groeiden normaal op, behalve dat zij enkele krachten bezaten die bovenmenselijk waren, zoals onsterfelijkheid. Maar noodlot sloeg toe. Estrine stierf. Belin zette haar bij in het gevonden familiegraf, hem getoond door Valkorian. Valkorian was een man die heerste over een klein dorpje genaamd Glimmershine... Net als Nestor weet ik de details niet meer maar ik weet nog wel dat hier een fort moet hebben gestaan. Maar meer kan ik niet met zekerheid zeggen over het Glimmershine van die tijd. Valkorian verliet Glimmershine en sloot zich aan bij het leger van mijn vader en werd zijn persoonlijke adviseur.
Adore was niet tevreden met de bijzetting. Zij wilde dat hun dochter terug zou keren naar hun eigen land, waar zij bijgezet zou worden in het graf der koninginnen. Belin weigerde en zo ontstond er spanning tussen de volkeren. Er volgde een oorlog en Belin besloot dat zijn zonen zouden vechten in deze oorlog. Zij waren echter geen krijgers. Eldorn hield in eerste instantie nog stand, maar viel. Belin had zich vergist. Onsterfelijkheid zijn heeft niets te maken met ongenaakbaarheid. Ook hield het niet in dat als je zoon was van een God, je meteen met een zwaard overweg kon. Daar weet ik zelf alles van. Devis trok zich terug en begon met het organiseren van een ander soort oorlog. Moordenaars en dieven werden gerekruteerd, het geslacht Stroy ontstond. Zij die doden in naam van de koning door een mes in de rug te steken.
Devis was reeds getrouwd met Malwana en deze had hem omstreeks het begin van de oorlog een zoon geschonken, Malcon. Deze zoon was sterfelijk, als ieder ander mens. En net als Estrine sterfelijk was gebleven, zo gold dit ook voor Malwana. Zij stierf toen Malcon een ajar of veertig was. Malcon keerde zich naar Belin en vroeg voor haar om bijzetting in het familiegraf. Belin had zijn antwoord klaar en het was ‘nee’. Zijn motivatie was, dat Malwana liever begraven zou worden waar ze thuis hoorde, datgene wat hij voor Estrine nooit over zijn hart had kunne verkrijgen. Malcon stemde in en Devis was dat sowieso al van plan geweest.
Ondertussen was Belin hertrouwd met Zalore Dervers, een hoge nobele uit de Wilfor provincie. Hierdoor werden de banden versterkt tussen hoofdstad, de provincie Mohank, waar Belin het meest verbleef en de noordoostelijke provincie van Tormentire, Wilfor. Belin begon ook van haar te houden en zij schonk hem een tweeling. Ragda en ik werden geboren. Wij waren anders. Tevens onsterfelijk, maar nog meer dan dat. Ik voelde geen band met enig godendom en Ragda zag de tijd om zich heen heel anders dan zelfs mijn vader. Men zegt dat zij gek werd. Ik weet dat dat niet zo is. Ze was gewoon anders.
Ik keerde mij af van de oorlog. Glimmershine, inmiddels al de woonplaats van menig generatie van bloeddorstige krijgers, simpelweg omdat Valkorian daar wel voor gezorgd had en het feit dat de meeste aanvallen op Tormentire langs hun deur kwamen, kon wel een burgemeester gebruiken. Ik was die burgemeester en ik zorgde voor wat orde.
Niet veel later stierf Devis doordat hij voor een keer zijn woonplaats verliet en zich direct bemoeide met de zoveelste veldslag tussen Adore en Tormentire. Belin huilde, net als Malcon. Malcon droeg het lichaam van Devis naar het graf van zijn moeder. Nog voor hij hem bij kon zetten, kwam Belin langs en nam zijn zoon mee naar het familiegraf. Malcon begreep dit en gaf het bevel de kist van zijn moeder ook naar het familiegraf te brengen.  Maar toen hij daar aankwam, gebood Belin hem terug te keren met zijn moeder. Er was geen plaats, zo zei hij. Er waren toen nog wel plaatsen, nog drie, om precies te zijn. Maar Belin had deze reeds een bestemming gegeven. Eén voor zijn tweede vrouw en twee voor zijn andere kinderen. Malcon was woedend en schreeuwde de meest waanzinnige vloeken in de richting van Belin. Deze liet hem even razen en gaf hem toen een klap. Malcon viel stil, keerde zich om en voor een hele, hele lange tijd vernam niemand meer iets van hem.
De dag kwam dat ook Zalore stierf en ze werd bijgezet in het graf. De Dervers familie uitte geen protest.
Er verstreken enkele generaties. Van mij werd verwacht dat ik Glimmershine goed bestuurde en dat ik genoeg troepen aan mijn vader leverde. Hij bemoeide zich niet met mij. Maar toen verscheen Malcon weer op de proppen. En niet zomaar! Ook Malcon had zichzelf verheven tot de status van het godendom. Een leger van tijgerachtige en allerlei natuuraanbidders vormde zijn aanhang. Vanuit een moeras hier niet ver vandaan, ook we het Malconian Moeras genoemd, stuurde hij zijn legers met die van Adore mee om zich te wreken op Belin. De natuuraanbidders waren sowieso al tegen Belin gekeerd, omdat deze zijn bossen kapte om meer en meer forten te bouwen en de velden plunderde voor voedsel voor zijn groeiende leger. De oorlog zette zich voort, heviger dan ooit, en even leek het of Belin zou gaan verliezen.
Maar toen kwam Ragda met haar grootste gift aan haar vader, de barden van de ‘l Furiae familie. In eerste instantie was het niet duidelijk waarom dit zo’n grote gift was, maar al snel bleek een leger onder de aanvoering van deze familie, in combinatie met de Stroy familie, voor de natuuraanbidders bijna onoverwinnelijk. Overal waar zij kwamen stierf de natuur en moesten de volgelingen van Malcon zich terugtrekken. Nieuwe vestigingen werden gebouwd, van zwart, dood steen. Hier tegenover bouwde Malcon zijn forten van levend steen. Het mocht echter niet veel baten.
Meerdere generaties gingen voorbij en toen stierf Ragda. Een enkele pijl door het oog, geschoten door een wachter van de natuur met onmenselijke precisie. Ik was boos en Glimmershine zond zijn grootste groep krijgers ooit uit om deze man te doden.
Ik weet niet of dit gelukt is want het duurde niet lang of een vreemde rust kwam over mij heen. Plots vocht er niemand meer. De wereld viel stil en toen ging hij weer door. Ik weet niet wat er toen precies is gebeurd, maar de trommen van ‘l Furiae hielden stil, de legers verrokken en handel kwam naar deze contreien. Ik was burgemeester en niets maakte meer uit, totdat alles zich begon te herhalen…
Dat is mijn verhaal.

Tijdens het spreken is hij enigszins onrustig geworden. Als hij eenmaal klaar is, lijkt hij zich weer te ontspannen en laat zich terugglijden in zijn stoel.

Pègrin valt stil. Het kost hem moeite om zulke lange verhalen tot zich te laten doordringen.  Hij is verbaast over de rol die Radji op zich neemt. Plotseling is de ranke elf een onbetwistbare leider. Dit kende hij niet van hem! Op het moment dat Schalk zijn ring afdoet, schrikt hij overeind: ”Smerige halfling, je hebt ons bedrogen!” Hij bedenkt zich snel voordat hij verder gaat en laat zich weer wat achterover zakken. Hij maakt een gebaar waaruit blijkt, dat Nestor Schalk door kan gaan. Hij houdt zich in, maar het kost hem in het begin zichtbaar moeite. Pas als Schalk zijn ring weer om doet, valt de spanning van zijn schouders helemaal weg.

Dan luistert hij vol verbazing naar Ortmund Horatio. Ondertussen praat hij soms zachtjes in zichzelf. Niet hard genoeg om het gesprek te verstoren, maar toch duidelijk hoorbaar. ”Dit zouden de anderen moeten horen. De gave van het vuur!” en: ”Dit maakt veel duidelijk”.

Als beide heren uitgesproken zijn, komt Pègrin na een tijdje overeind. ”Nestor Schalk, het spijt me van mijn uitbarsting zojuist. Ik heb weinig op met halflingen, maar uw informatie is meer dan waardevol. U zult het met mijn beheersing moeten doen.

Wat ik me afvraag is, waarom heeft u die ringen gemaakt? Ze zijn gesmeed voor u, uw vrouw en uw dochter. Nu gebruikt u deze ringen om te leven tussen de mensen, maar waarvoor zijn ze gemaakt? Immers, u maakte ze voordat u gevlucht bent, toch? En kunt u ons meer vertellen over het moment dat u binnen de invloed van de lus kwam? Van de periode daarvoor heeft u veel meer herinneringen dan daarna, net als velen van ons. Ik vraag me af, omdat u kennis had van de lus, waarom u deze niet verlaten heeft. Kon u uw dochter niet meelokken? We hebben haar ontmoet en ook zij leek kennis te hebben van de lus. Ze voelde ook aan, dat alles zich herhaalde. Wie was haar moeder? U zegt dat ze de gave van het vuur had, die ons bekend in de oren klinkt. Wat was haar naam en hoe kwam ze aan die gave?

Ikzelf heb vele ervaringen met de halflingen. Ze zijn niet te vertrouwen. Velen hebben geprobeerd mijn leven te nemen, ook lange tijd geleden al. Graag wil ik daar nog altijd wraak over nemen. Misschien is daar nu de tijd voor gekomen, hoewel het misschien niet in de vorm zal zijn die ik me altijd voorstelde. U zegt het maar, misschien kan er iets ondernomen worden.”
Dan draait hij zich naar Horatio. ”Ik ben blij dat u de geschiedenis van uw familie verteld heeft. Delen wisten we al, maar lang niet alles. Zegt u nu eignelijk, dat mijn naam van de uwe afstamt? Ergens zijn we dus familie in de strijd tegen de natuur, als ik uw woorden begrijp. Dit roept veel verwarring bij me op, ik kan er eigenlijk niet goed mee omgaan. Radji, wij zijn elkaar dus al eerder tegen gekomen. Maar misschien wisten we dat al en zullen we elkaar vaker tegenkomen. Toch voelt het nu als uniek.

We weten denk ik allemaal wel wat er ons morgen te wachten staat. De gevolgen zullen mogelijk groot zijn, maar eerder wisten we ons er ook doorheen te slaan. Soms, in ieder geval. Hier kunnen we praten over wat we kunnen doen, om de aanval te weerstaan. ”

Pègrin ziet er verward en licht ongelukkig uit als hij dit zegt. Hij denkt even na. Dan kijkt hij nogmaals op en stelt een vraag. ”Beiden heeft u veel verteld. U weet veel meer dan dat wij dat doen. Maar misschien kan ik er iets aan toevoegen. Mij is verteld, dat er zich een Godenstrijd afspeelt. Zij die alles verdeelt zal terugkeren. Alles verdeelt ze, ook de structuur van wat we zien. Haar naam is Inuïa. Ikzelf kan haar invloed in werking zien. Het maakt me bang om te zien hoe zij alles doet verdwijnen. Dit alles is het gevolg, of de oorzaak, van de ‘val’ waarna we onze jaren tellen. Het speelde zich denk ik af, voorafgaand aan uw verhalen. Hoewel de situatie die u schetst ernstig is, zijn de angsten die we moeten hebben misschien wel veel groter! Wat is er aan de hand? Waarom keert de godenstrijd terug?”
This message was last edited by the player at 07:43, Tue 28 Nov 2006.

De elf gaat na zijn inleiding zitten en richt zijn voledige concentratie op de spreker. Geen moment wijken zijn ogen af van wat er aan tafel gebeurd. Een korte blik van afkeer is te vinden in de ogen van de bard als Pegrin zijn beschuldiing doet.
Nadat deze is bedaart luistert hij geconcentreerd verder en lijkt zo serieus, dat de kleine glimlach op zijn mond bijna niet opvalt. In zijn ogen is een grote waarde van ervaringen te zien van honderden jaren van vergaderen. Met zelfverzekerdheid en opperste concentratie luistert hij aandachtig; eerst naar Horatio, en dan naar Pegrin.
Als zijn kameraad is uitgesproken staat de elf even op om het woord te nemen.

Mijn mensenvriend, de godenstijd is niet terug gekeerd, hij heeft een tijd stil gestaan. Zolang, dat de mensen zijn vergeten dat het de stijd nog niet was afgelopen. Mijn familie heeft, vele generaties terug, in deze oorlog een grote rol gespeelt en tot op de dag van vandaag boeten wij voor deze zonden. Voor de 'l Furiae is het niet meer van belang te weten waarom de oorlog begon. Wij hebben ons aandeel gehad, en zullen de verantwoordelijkheid moeten nemen voor onze daden.
Voor mij betekent dat, dat ik jullie mensen zal dienen met kennis en harmonie, en nimmer een leugen zal vertellen. Dat is ook de reden waarom wij nooit iemand zullen doden met een zwaard.
Radji slikt even terwijl zijn linkerhand over het heft van het houten zwaard glijdt.
Maar dat is voor nu niet belangrijk. Dat  een grote strijd zal losbarsten is geen ondenkbaar senario. Hoe snel dit zal gaan weet niemand, maar de gebeurtenissen van de komende dagen kunnen cruciaal zijn. Het is aan ons daar adecuaat op te reageren.
Mijn optreden als verzoener zal jullie allen zijn opgevallen. Ik wil geen oorlog.
Wij 'l Furiae willen geen oorlog. Ons dient alleen de harmonie op Tormentire, opdat allen in vrijheid en vrede kunnen leven.

Dan gaat de elf zitten, en zijn ogen spreken verdiet en spijt. Radji heeft duidelijk moeite om iedereen aan te kijken, en kijkt dan maar naar de tafel.

(Lewk beantwoord Samuel's vraag)

"Kunnen we wel doen. Maarrr ik denk wel dat die gnolls niet onopgemerrrkt de stad binnen kunnen komen."

Dan gaat Lewk takken verzamelen. Ze moeten stevig zijn en gebruikt kunnen worden als spiezen aan de bodem van een valkuil.

Meancolin, Pègrin en Radji

Nestor schraapt zijn keel en begint weer met spreken. Hij kijkt eerst even Rdji aan en maakt een gebaar van ‘Ik beantwoord jou zo meteen’.

”Een halfling wordt bij voorbaad veroordeelt in deze wereld. Dat is waarom ik de ringen gemaakt hebt. Als we ooit zouden moeten vluchten, dan garandeerde die ringen dat we niet herkend zouden worden door mensen of dwergen of wie dan ook. Hier heeft het me heel lang gediend. Daar kan Ortmund van getuigen. En zelfs al woon je in een halfling dorpje, zo nu en dan moet je toch in contact treden met de buitenwereld. Daar waren ze uitermate handig voor. Friskia begreep als geen andere halfling hoe belangrijk het was om haar eigen identiteit zo nu en dan te verhullen. Zij was om die reden een goede leidster.
Over het betreden van de lus kan ik mij niets herinneren. Alleen dat ik door had dat hij er was doordat de geschiedenis zich herhaalde. Dat was dus op een ongelukkig moment, daar ik de eerste aantal keren de executie van Malcon en Kolvir heb moeten aanschouwen… Aan de hand van Ortmund. Ik woonde hier toen al wel een tijdje. Hoelang, dat wet ik niet meer precies.
Van daarvoor heb ik inderdaad nog veel herinneringen, maar dat komt omdat het eigenlijk nog niet zo lang geleden is. Ik kan me dus niet meer herinneren wat hier allemaal gebeurd is, behalve dan die dingen die ik mezelf gedwongen heb te onthouden. En ja, ik heb de lus proberen te verlaten, maar steeds kwam ik weer hier terug… plotseling. Ik weet dat er mensen zijn geweest die puur passant zijn. U zijd daar allen geen voorbeeld van, behalve dan u, meneer Meancolin, daar ik u voor het eerst zag. Maar er zijn handelaren geweest op doortocht, die ik uitgebreid gebruik heb zien maken van de mogelijkheid om veel goederen mee te nemen, keer op keer, door hier steeds geld te innen met de een of andere smoes. Vandaar dat ik zo verbaasd stond dat ik mijn steentje dit keer niet kon vinden, of het geld dat ik u reeds betaald had. Dat is een zeker teken van de doorbreking.
Mijn dochter achterlaten was een… Bevlieging. Dat zou ik nu nooit meer doen. U moet weten, ik was nogal depressief. De keuze die ik toen maakte was uit puur eigenbelang. Ik denk dat het overigens eigen is aan halflings om volledig kennis te hebben van de lus. Het geld namelijk ook voor Malcon en Kolvir. Misschien heeft dat iets te maken met onze chaotische aard? Ik weet het niet. Haar moeder was Grida Schalk, eigenlijk Grida Harvoet. Zij was opgegroeid in ons dorp en ontdekte op een dag dat zij vuur kon stichten met haar gedachten. Dat is wat ik de gave van het vuur noem. Ze stierf aan ziekte, veel te jong, en heeft haar krachten niet verder kunnen ontwikkelen. Hoe ze aan die gave kwam, dat weet ik niet. Haar moeder en vader leken geen van deze gaven te hebben. Zij wel.
Ik weet niet wat u precies bedoelt met die wraak waar u over spreekt. Ik wil niets te maken hebben met de dood van mijn dochter, als u daar op doelt.”

Hij houd pauze, maar deze wordt meteen weer onderbroken door Ortmund:

”Wel, Radji, dat zijn mooie woorden. Ik hoop dat u ze waar maakt. Uw naam weerklonk op mijn weg hier naartoe. Ik ben benieuwd wat de toekomst ons zal brengen op dat gebied. Maar weet, dat als er andere dingen van je gevraagd zullen worden, dat je dan toch zal moeten reageren op de juiste manier. Ik zeg speciaal niet de goede manier.
Geachte heer Stroy, ik kan u slechts dit vertellen: nee, wij zijn geen familie. Op geen enkele manier. Op u verdere aannames kan ik niet reageren vanuit mijn ervaring. Ik ken u niet, noch ken ik Radji.”

Dan zwijgt hij weer.

Lewk, Samuel

Bij jullie gebeurd er ook iets heeel vreemds terwijl jullie de Thoqqua wat heen en weer sturen…
This message was last edited by the GM at 20:52, Tue 28 Nov 2006.

(alles toornt boven Lewk uit :()
This message was last edited by the player at 23:29, Tue 28 Nov 2006.