BANNERTOWN

Het stadje waar jullie wonen heet Bannertown. Sommigen wonen hier al langer, anderen maken sinds kort deel uit van de samenleving. Het is thuis. Het is veilig. Het is alle dagen fijn in Bannertown.

Bannertown is gelegen in één van de meest oostelijke puntjes van Troy, dicht tegen het land Une aan. Ver van de hoofdstad en ver van de dieper gelegen gedeeltes van het land. Maar Bannertown maakt wel deel uit van de zuidkust, het kloppende handelshart van Troy. Daar waar karavanen achter elkaar aanrijden over de brede wegen, op weg naar de kust, het binnenland en de noordelijke en westelijke buurlanden. De zuidkust, ook wel de geldstrook genoemd, telt talloze dorpen en kleine steden geweid aan de handel, talloze havens en marktplaatsen waar handel van wagen of schip wisselt en... Talloze kansen voor de beginnende ondernemer.

Une, een land vier dagen reizen vanaf Bannertown, is een geïsoleerd land. Een land met zulke dichte bossen dat wegen vaak moeilijk te vinden zijn. Maar over de smalle wegen die her en der toch door tussen de bomen te ongescheiden zijn trekken tegenwoordig vele karren naar Troy om daar metalen van hoge kwaliteit af te leveren. Veel van deze metalen worden in eerste instantie afgeleverd aan Hochweerd, de grote stad in het zuiden. Maar toch trekt er een groot aantal wagens langs deze stad om zo in Bannertown aan te komen. En in Bannertown geniet men momenteel volledig van de welvaart die die goederen de inwoners brengen. Steeds meer zoons van boeren kopen een kar of twee en investeren in hun eerste lading van kwaliteit metalen om zo de weg op te kunnen gaan. Het geld lonkt... Maar ook het gevaar van een eenzame tocht naar het westen.

-----

Het is avond. Net als andere avonden brengen jullie deze avond door in een kroeg genaamd "De Vergulde Kruik". Jullie hebben een tafeltje bemachtigd bij het raam en kijken uit over het Marktplein, het centrale plein van Bannertown. Het is nog niet zo laat en er zit nog maar weinig drank in de man... Of melk.  Het is gezellig en het gesprek is goed. Het woord is aan...
This message was last edited by the GM at 20:39, Tue 05 May 2015.

Als het gesprek heel even is stil gevallen, kijkt Muis op. En vraagt of iemand nog wat te drinken wil. Ongeacht het antwoord, springt muis behendig van zijn stoel en begeeft zich richting de bar om de bestelling te plaatsen. Ondertussen houdt Muis zijn oren open of er nog iets interessants gezegd wordt om zich heen. Iets wat misschien wel wat oplevert. (ooc iedereen mag van mij zijn bestelling plaatsen. Muis neemt gewoon een biertje)

".....Dagen lang zwierf ik dus door bergen en dalen. Maar nergens een spoor van die beer. En ik mocht pas terug komen als ik Grey Claw had verslagen en bewijs had. Dan pas zou ik tot krijger benoemd worden.Eindelijk op een dag vond ik verse sporen. Grote klauw sporen on en paar bomen. Sporen in de sneeuw. Dus ik ben die sporen gaan volgen. En jawel daar stond een reusachtige bruine beer met een grijze poot. "GREY CLAW!". De beer draaide zich om en kwam al brullend op mij af rennen. En ik naar hem. Toen hij binnen bereik was sprong ik op zijn rug en begon zijn keel dicht te knijpen. Maar hij werd woest. En deed er alles aan om van mij af te komen. We ging heen en weer. Hij begon zelfs te bokken als een paard. Maar ik bleef vasthouden. En na een lange tijd gaf hij het op en viel op de grond. Ik pakte mijn mes en maakte er een eind aan. Sneed zijn grijze poot af. En sneed stukken vlees af voor onderweg.
In het dorp aangekomen werd ik warm onthaald. En ik stak de beren klauw in de lucht. Iedereen juigden. En en ik werd tot krijger benoemd." en bij die laatste woorden, smakte hij de grijze klauw op tafel. En nam een grote slok uit zijn pul. Dan zet hij deze weer op tafel. "Muis? Neem er voor mij nog een pul bier mee." En steekt zijn duim omhoog.
This message was last edited by the player at 05:17, Wed 06 May 2015.

"Hoe vaak moeten we dit verhaal nog aanhoren Wrozz?"

Op de hoek van de tafel zit Hjaldihr, de bijna monsterlijke dagonborn. Ahoewel de meeste dragonborn als exotische creaturen worden gezien in de wereld, heeft dit nooit zo mogen zijn voor Hjaldihr. Naast dat hij net wat groter en forser is, en daardoor trager en lomper, dan zijn soortgenoten, is hij ook geboren als albino. Zijn schubben hadden de verschillende schakeringen van licht en donker brons moeten hebben, maar hij is geheel wit. Niet zomaar wit, maar vaal wit, met af en toe een hint van wat zijn eigenlijke kleur had moeten zijn.

Op een of andere manier geneest zijn huid ook niet als normaal. Over zijn hele lichaam zijn de tekenen van zijn vorig bestaan als soldaat nog te zien. Littekens, scheuren en gaten zijn nog steeds zichtbaar. Zelfs de helende magieën van de priesters kunnen hem niet helpen. Hoewel zijn wonden genezen laten ze altijd een teken achter.

Hij hoorde de gesprekken wel, achter zijn rug om, in zijn ouderlijke clan. 'Een vloek van Tiamat zelf!', 'monsterlijk', zo zeiden er veel. Hjaldihr heeft zich hier echter nooit veel van aangetrokken. Hij had, gelukkig, zowel letterlijk als figuurlijk een dikke huid.

Op dit moment woont hij al enkele jaren in Bannertown. Hij heeft daar een klein, houten hutje met daarnaast een klein stenen kapelletje. Met zijn eigen handen gebouwd. Hier staat hij dorpelingen te woord als priester van Bahamut. Alhoewel Bahamut hier niet echt wordt vereerd, komen de dorpelingen naar Hjaldihr toe voor advies en sturing. Hjaldihr is met zijn rustige, bijna norse houding, heel recht door zee en zal altijd precies zeggen wat hij denkt, en hoewel men dit niet altijd wil horen, is het altijd precies wat men moet horen.

Als priester staat altijd klaar om mensen te helpen, niet alleen met advies, maar ook met zwaar lichaamlijk werk. Als hij niet in zijn kapel te vinden is, is hij wel ergens in de stad aan het helpen op het land, bouwerkzaamheden of laden en lossen van goederen.

Over zijn geschiedenis weten jullie niet veel. Hjaldihr is al oud en lijkt veel meegemaakt te hebben (te zien aan zijn vele littekens). Jullie weten dat hij lang als soldaat in een leger heeft gevochten, en dat er ooit iets is gebeurd waardoor hij het leger heeft verlaten. De jaren daarna... Daar praat Hjaldihr nooit over. Meestal zegt hij dat hij in die periode heeft gezocht naar iets en dat hij het nu hier in Bannertown heeft gevonden. Alhoewel hij altijd een zekere rust en kalmte uitstraald, heb je het idee dat hij, door de manier waarop hij vaak stil uit het raam staart, nog altijd op zoek is.

"Ik heb nog Muis, bedankt.", zegt Hjaldihr terwijl hij een slok van zijn kroes bier neemt. Hij staart weer naar buiten. "Daar gaat Johan, de zoon van boer Bertus. Hij gaat zijn geluk beproeven in de handel van metal. Ouwe Bertus had gehoopt dat Johan het land van hem zou overnemen en boer zou blijven, net als zijn vader."
This message was last edited by the player at 15:02, Wed 06 May 2015.

De half-orc aan de tafel gebaart Muis nog een pint voor hem te halen, ondanks dat er nog zeker twee half volle mokken voor hem staan. Half mompelend gooit hij er achteraan: "Niet te warm, ik moet nog rijden".

De jonge houthakker is hier opgegroeid, maar is vooral bekend in deze streek om zijn heldhaftige daad tijdens de brand in het dorp van net een jaar geleden. Met gevaar voor eigen leven rende hij met hoofd naar voren een schuur in om daar de ingesloten boeren en koeien te redden. Er waren naast wat lichtgewonden met brandwonden geen doden gevallen.

Hierdoor kreeg de houthakker een onderscheiding en niet veel later een spottende bijnaam. Vanwege zijn gedeelde komaf zijn er nog steeds dorpelingen in Bannertown die hem het liefst nog verder weg zien verhuizen.
Ondanks dat zijn naam Alder Baran is, noemen mensen deze kolos 'de Stier'.
Dezelfde dorpelingen die hem de bijnaam gaven, speculeren dat zijn liefde voor het bovine ras verder gaat dan fascinatie.

Hij heeft duidelijk iets teveel gedronken, maar mede door de koeienvellen die draagt, krijgt hij regelmatig meer te drinken aangeboden dan goed voor hem is. Hij zit rustig aan tafel, zijn lichte baardgroei nat van gerstenvocht.

Aandachtig luistert hij naar Wrozz, ook al zou hij zweren dat hij dit verhaal eerder heeft gehoord. Toch knikt hij aandachtig en neemt van meerdere mokken meerdere slokken.
"Hjaldihr, Het hout van zijn kar heb ik nog gekapt, dat was nogguhs een stevig exemplaar" en wijst naar Johan met een mok in zijn hand. De zin komt er wat ongemakkelijk uit, want enkele woorden beginnen samen te kleven aan zijn natte tong.

"Kom op Hjaldhir. Er gaat niks boven een goed jagers verhaal bij een goeie pul  bier. Toch luitjes?" Dan kijkt Wrozz de tafel rond naar de rest.

Wrozz is een nog jonge Dragonborn, met een witte huid. Zijn luide stem komt vrijwel overal bovenuit. Hij deelt graag zijn wildernis verhalen aan iedereen die het wil horen. En ook die het niet willen horen.

Doordat hij vaak op reis was, bleef hij nooit te lang op een plek. Maar Bannertown heeft zijn hart wel gestolen. Iedereen is vriendelijk, oordeeld niet, komen zelfs af en toen om hulp vragen wanneer er fysieke hulp nodig is.

Wat zijn verleden betreft. Daar valt weinig over te zeggen. Toen hij uit zijn ei kwam. Was het al snel duidelijk dat het een wildebras was. En hij werkte zich regelmatig in de nesten bij de stam ouderen. Om zijn temperament een beetje in toom te kunnen houden werd hij al vrij snel in training gezet bij de oudtse krijger van het dorp. Na dat hij zijn krijgers titel kreeg. Werdt hij vaak opgeroepen wanneer er een onenigheid was met een andere stam. Maar dit ging vervelen, en hij besloot zijn dorp achter te laten, en te gaan reizen.

"Zeg heb ik jullie wel eens verteld dat ik een hele roedel wolven met mijn blote handen gestopt heb van een aanval op de koeien van boer Bertus?"
This message was last edited by the player at 11:30, Wed 06 May 2015.